پس از ۱۱ روز حملات شورشیان مسلح و سقوط بشار اسد از قدرت، سوریه وارد مرحله جدیدی از انتقال قدرت شده که آینده نامعلومی را رقم زده است. کارشناسان انستیتو خاورمیانه درباره نقش قدرتهای منطقه، از جمله ترکیه، اسرائیل و آمریکا در آینده سوریه میگویند.
در ۸ دسامبر ۲۰۱۲، زمانی که خالد مشعل و اسماعیل هنیه در جریان جشنی که بهمناسبت تاسیس جنبش در نوار غزه گرفته شده بود، مقابل دهها هزار نفر از حامیانشان، پرچم «انقلاب سوریه» را بالا بردند، روابط این جنبش با دمشق تیره و تار شد. در رژهای که در این مراسم برگزار شد، تعدادی از اعضای گردانهای القسام پشت لباسهای خود پرچم مخالفان سوری را بر تن داشتند.
میلی مثل ترامپ با المانهای مرتجع طنازی میکند بدون آنکه آن را کاملاً تایید کرده باشد.«امروز من یکی از سیاستمداران بهروز روی کره زمین هستم. یکی ترامپ است و دیگری من.» این را میلی در یک گفتوگوی تلویزیونی میگوید
شورشیان روز گذشته پس از حمله به دمشق اعلام کردند که سوریه «آزاد شده» و بشار اسد از پایتخت به مقصدی نامعلوم گریخته است.
حال کنترل حلب یکشبه متحول شده و از دست نیروهای دمشق خارج و بهدست شبهنظامیان مسلح افتاده است.
ناگهان ایلان ماسک در قلمرو سیاست وارد میشود، در همایشهای انتخاباتی شرکت میکند که خبرساز میشود، انتصابات دولتی را هدایت میکند و اهداف رئیسجمهور بعدی آمریکا را شکل میدهد.
صبر بعضیها تمام شده است. آنها خانههایشان و عزیزانشان را از دست دادهاند. اخیراً با مردی بهنام حمزه آشنا شدم که ۶۴ ساله بود و در خودروی ونی زندگی میکرد که در ساحل بیآب و علفی در بیروت پارک شده و صدها نفر از آوارگان دیگر هم حضور دارند. او جنگ را از سر انتخاب توصیف کرد نه از سر لزوم. او به من گفت: «ما چه ربطی به غزه داریم؟ در غزه خانه داریم؟ من آنچیزی که هست را میگویم و اغلب با مردم درباره این موضوع بحث میکنم.»
به گفته مسلمانان حامیان صلح که از رویکردهای صلحساز اسلامی استفاده میکنند، عدالت مسئله اصلی در حل درگیری است.
۱۰ سالی که استولتنبرگ دبیرکل ناتو بود، پرآشوب ترین دوران در تاریخ این ائتلاف به شمار میرود.
از زمان «جنگ جهانی علیه ترور» وزارت خارجه آمریکا تلاشهای بسیاری کرده تا تصویر آمریکا در جهان عرب را بازسازی کند، که بیشتر آن به شکل دیپلماسی مردمی صورت گرفته است.
