سربازان بی‌سلاح
پدر و مادری که با هر صدای انفجار، دل‌شان هزار تکه می‌شود. اما بااین‌همه، آن‌ها مانده‌اند. در شهری که نیمه‌تاریک است، در خیابانی که فردایش معلوم نیست، آن‌ها ایستاده‌اند. قصه‌ی این روزها فقط آمار نیست.
محسن سلیمانیفاخر
منتقد فیلم
-
-
روایت در زمانه زخم / چرا هنوز باید گفت و نوشت؟
در جهانی که استبداد، اشغال و ماشین جنگ، در پی تهی‌کردن ما از درون‌اند، در پی بریدن ما از خود، دیگران و معنای زندگی‌اند، تنها قصه است که می‌تواند به انسان یادآوری کند: «تو انسانی» و این، جمله کوچکی نیست. این، معنای مقاومت است.
-
خیالِ فرق؛ واقعیتِ تبعیض/فرق نمی‌کند… مگر اینکه قدرت بگوید!
در جهان انسانی، فرق گذاشتن امری اجتناب‌ناپذیر است. ما برای انتخاب، تصمیم‌گیری و کنش، ناگزیر از تمایز هستیم؛ باید بین دوست و دشمن، راه و بی‌راه، معشوق و غیرمعشوق فرق بگذاریم.
-
سقوط آرام یک انسان معمولی
روایت اصلی به‌جای اینکه حول قهرمان یا ضدقهرمانی متعارف بچرخد، روی یک وضعیت انسانی ـ اجتماعی متمرکز است؛ سقوط تدریجی یک فردِ شریف در دل ساختاری ناعادلانه.
-
بازیابی معنا و هویت در اجتماع/ نگاهی جامعه‌شناختی به فیلم زیبا صدایم کن
فیلم «زیبا صدایم کن» ساخته رسول صدرعاملی، نمایانگر شکاف میان فرد و جامعه در جهان مدرن است چراکه انسان‌ها در نهادها و نقش‌هایی گرفتار شده‌اند که به‌جای معنا، هویت را از آنان سلب می‌کند.
-
تجمل مرگ، فقر اندوه
در دورانی که حتی سوگواری هم به بخشی از «نمایش اجتماعی» تبدیل شده، مفاهیمی چون اندوه، احترام و فقدان نیز در لابه‌لای زرق و برق‌ها کمرنگ شده‌اند. دیگر کمتر کسی از خود می‌پرسد: «برای چه کسی این مراسم برگزار می‌شود؟» آیا واقعاً برای کسی که رفته یا برای کسانی که مانده‌اند و می‌خواهند دیده شوند؟
-
سایه‌دارِ میان مقاومت و انفعال
فیلم «آشیل» نخستین اثر بلند فرهاد دل‌آرام، داستان فرید، فیلمساز جوانی است که از جهان پیرامونش بریده، از جامعه خسته و از رؤیاهایش تهی شده است.
-
مد نوستالژی
مد نوستالژیک فقط درباره بازسازی گذشته نیست، بلکه تلاشی برای بازآفرینی آینده‌ای است که بتوان آن را تصور و در آن احساس امنیت کرد.
-
تلخ اما صادق/ کاناپه فیلمی درباره آبرو، فقر و زخم‌های پنهان طبقه متوسط است
فیلم «کاناپه» ساخته کیانوش عیاری، در ظاهر روایتی ساده از یک ماجرای خانوادگی است: پدری که برای حفظ آبروی خانواده‌اش، تلاش می‌کند کاناپه‌ای کهنه اما قابل استفاده را به خانه بیاورد تا مبادا در جلسه خواستگاری دخترش، نبود این وسیله رایج، مایه‌ی شرم شود.
-
کاریکاتورِ «پیشنهاد بی‌شرمانه»/درباره سریال آبان که بیشتر به طنز شبیه است
سریال «آبان» بعد از چند قسمت، بیشتر شبیه یک کمدی ناخواسته شده تا درامی جدی؛ از روابط غیرمنطقی و اغراق‌شده شخصیت‌ها گرفته تا موقعیت‌هایی که انگار از یک طنز هجوآمیز قرض گرفته شدند.