یک قرن از زادروز ایرج افشار می‌گذرد؛ پژوهشگری خستگی‌ناپذیر که حیاتش را نذر کلمه مکتوب و نگهبانی از گنجینه‌های کاغذین این سرزمین کرد. او را به‌حق «پدر کتاب‌شناسی ایران» خوانده‌اند؛ عنوانی که فراتر از یک لقب، مهر تأییدی است بر نقشی که او در بازیابی، سازماندهی و نفس‌بخشیدن دوباره به هویت مکتوب ایرانی ایفا کرد.
بازی‌وارسازی، به‌عنوان کاربرد عناصر طراحی بازی در زمینه‌های غیربازی، به‌طور فزاینده‌ای به ابزاری استراتژیک در روابط عمومی مدرن تبدیل شده است.
اینترنت به‌‌مثابه یکی از زیرساخت‌های حیاتی قرن بیست‌و‌یکم، نقشی کلیدی در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها ایفا می‌کند. با‌این‌حال در ایران، کیفیت اینترنت به‌دلیل چالش‌های متعدد ازجمله سیاست‌های محدودکننده و نظارت چندگانه، در وضعیت بحرانی قرار دارد.
هشدار اخیر ستار هاشمی، وزیر ارتباطات دولت چهاردهم، در مورد پیامدهای اجتماعی محدودیت‌های اینترنتی، فراتر از یک اظهارنظر معمول است و باید آن را گزارشی از وضع موجود دانست.
«خانم‌ها، حواس‌تان باشد که کفش بپوشید. همه‌جا پُر از خرده‌شیشه است.» این جمله اکنون به یک شعار معروف تبدیل شده است، اما فراتر از لحظات امیدبخش تاریخی که سقف شیشه‌ای (استعاره از موانع نامرئی پیشرفت زنان) به کف شیشه‌ای (یعنی ازبین‌رفتن موانع و هموارشدن راه) تبدیل شده، سال‌های اخیر برای برابری جنسیتی، دوران دشواری بوده است.
وسواس دونالد ترامپ به جایگاه خود در تاریخ، همانند بسیاری از جنبه‌های دیگر شخصیت او، شگفت‌آور است. هیچ رئیس‌جمهور دیگری، دوران تصدی خود را تا این حد آشکارا به خودمحوری اختصاص نداده و در آرزویش برای به‌یادماندن به عنوان یکی از بزرگترین رؤسای‌جمهور آمریکا، تا این حد شفاف و بی‌پرده عمل نکرده است.
زمانی نه‌چندان دور، ما در یکی از صلح‌آمیزترین دوران تاریخ مدرن زندگی می‌کردیم. بر اساس آمار و ارقام «برنامه داده‌های منازعات اوپسالا»، سال ۲۰۰۵ کمترین تعداد مرگ‌ومیر ثبت‌شده در منازعات مسلحانه را از زمان جنگ جهانی دوم به خود اختصاص داد.
کتاب «انسانیت: تاریخ اخلاقی سده بیستم»، نوشته جاناتان گلاور، فیلسوف برجسته بریتانیایی و استاد مرکز قانون و اخلاق پزشکی در کینگز کالج لندن، اثری است عمیقاً تأمل‌برانگیز و تکان‌دهنده که با نگاهی فلسفی و چندرشته‌ای به کاوش در ریشه‌های شرارت‌های انسانی در قرن بیستم می‌پردازد.
بیژن اشتری همانند بیشتر هم‌نسلان خود، سیر و سلوک فکری متناقضی را تجربه کرد و از ایمان پرشور به سوسیالیسم به منقد نستوه آن بدل شد.
فرانک روزنبلات در پی طراحی سیستمی بود که قادر به یادگیری رفتار بهصورت خودکار و مشابه با عملکرد مغز باشد. این رویکرد بعدها توسط دانشمندان تحتعنوان «ارتباطگرایی» شناخته شد، چراکه همانند مغز، بر مبنای شبکهای گسترده از محاسبات متصل به یکدیگر استوار بود.
