این گزارش در چهار بخش نگاهی به فضایی دارد که تندروها پس از ترور سیدحسن نصرالله در پیش گرفته‌اند و انگشت اتهام را به سمت مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم، اصلاح‌طلبان، محمدجواد ظریف و دستگاه‌های نظامی برده و آنها را در مسیر ترور نصرالله مقصر قلمداد کرده‌اند.
محمد قوچانی می گوید: ما ده شکاف مهم داریم که باید به رسمیت شناخته شود: «شکاف فقیر و غنی با معیار تورم، خودی و غیرخودی، مرز و مرکز، جوان و پیر، زن و مرد، شادی و غم، مشارکت و تحریم، صلح و جنگ، ملت و روحانیت و آزادی و امنیت»؛ محصول این شکافها دولت ضعیف و جامعه معترض است که ما را به سمت اقلیتهای متعدد برده است. هادی خانیکی نیز می‌گوید: در این سه ماهی که من وارد انتخابات شدم و به شورای راهبری رفتم، به اندازه ۷۲ سال عمرم ایران را شناختم و نقاط قوت و ضعف ایران را در اینجا دیدم به همین علت میتوانم بگویم که ضرورت دارد چشمها را بشوییم و از نو ببینیم. به نظرم این تغییرات خیلی کار دشواری نیست.
سرعت کُند تغییرات مدیران میانی باعث شده تا صدای اعتراض برخی از حامیان پزشکیان هم درآید و نمونه‌هایی از این اعتراض‌ها از پستوهای سیاست خارج شده و به صورت علنی بیان شود.
سال‌هاست در سیاست ایران همچون بسیاری از کشورها دوگانه‌ای وجود داشته است؛ دوگانه‌ای که تا نیمه دوم دهه هفتاد با نام چپ و راست مشغول به فعالیت بود و پس از دوم خرداد تغییر نام داده و با ترکیبی نزدیک به همان تشکل‌ها نام جدیدی را به خود گرفت و عنوان اصلاح‌طلبی و اصول‌گرایی به آنها اطلاق شد؛ دوگانه‌ای که هرچند زیرشاخه‌های مختلفی را به خود دیده است اما دو جریان اصلی سیاست محسوب می‌شود و هر دولتی که روی کار می‌آید، فارغ از اینکه مربوط به کدام زیرشاخه باشد، عنوان اصلاح‌طلب و یا اصولگرا در پیشانی سیاسی آن قرار داده می‌شود؛ موضوعی که باعث می‌شود با برنده شدن کاندیدایی که تابلوی اصول‌گرایی یا اصلاح‌طلبی را همراه دارد، پس از انتخاب به‌عنوان رئیس‌جمهور با سطوحی از توقعات درون‌جریانی از سوی احزاب روبه‌رو شود؛ توقعاتی که تا آن میزان که مرتبط با نگاه حاکم بر دولت و اهداف مبتنی بر تحقق شعارهای مطرح‌شده در دوران انتخابات و جلب حمایت تشکلهاست، قابل دفاع است و حتی باید بر آن پافشاری کرد اما از آنجا که بحث بر سر سهم‌خواهی و رقابت درون‌جریانی به سمت تخطئه دولت و از بین بردن رابطه دولت و احزاب همسو می‌شود، قطعا قبیح است و باید هر یک از جریانها که حامی رئیس‌جمهوری مستقر هستند از آن دوری کنند.
فراز و فرودهای عرصه سیاست در ایران، پاشنه در را به سمتی چرخانده است که یکبار دیگر سکان مدیریت دولت در جمهوری اسلامی ایران در اختیار فردی قرار بگیرد که مورد حمایت اصلاح‌طلبان بوده است.
صادق زیباکلام، استاد بازنشسته دانشگاه تهران که سابقه زندان سیاسی پیش و پس از انقلاب را دارد، در گفت‌وگو با خبرنگار هم‌میهن معتقد است نامه فائزه هاشمی رنج‌نامه‌ای بوده که حقیقت‌هایی را بیان کرده که پیش از انقلاب هم وجود داشته است.
پس از اینکه جلسه رای اعتماد به کابینه پیشنهادی مسعود پزشکیان برگزار شد و تمامی وزرای پیشنهادی توانستند از مجلس دوازدهم رای اعتماد بگیرند، یک‌به‌یک مراسم تودیع وزرای دولت سیزدهم و معارفه وزیر دولت جدید برگزار می‌شود تا کابینه وزرا به صورت رسمی کار خود را در وزارت‌خانه آغاز کرده و گام در مسیری بگذارند که دستور آن توسط رئیس‌جمهوری صادر شده است. در این جلسات سخنانی گفته شد و مطالبی از سوی مسعود پزشکیان مطرح شد که نشان از تغییر ریل دولت در بخشی از رویکردهای سیاسی و اجتماعی دارد.
محمدرضا جوادییگانه جامعهشناس معتقد است: دولتمردان اصولگرا، پس از شکست در انتخابات، در حال پُست گرفتن در نهادهای غیرانتخابی هستند. تا وقتی که اصولگرایان طعم اخراج از قدرت به دست مردم را نچشند، ضرورتی به تجدیدنظر در سیاستهایشان نمیبینند و تا وقتی مردم را نبینند و صدای مردم را نشنوند، رای عموم مردم را هم نخواهند داشت.
از زمانی که مسعود پزشکیان در نطق روز تنفیذ خود از تلاش برای تشکیل دولت وفاق ملی سخن گفت، به مرور اظهارنظرها پیرامون این موضوع به وجود آمد. ابتدا درباره عمل رئیس‌جمهوری جدید ایران به شعار وفاق ملی و اینکه کابینه‌اش چگونه خواهد بود ابهاماتی وجود داشت تا اینکه رئیس‌جمهوری جدید ایران لیست کابینه پیشنهادی خود را به مجلس دوازدهم ارائه کرد؛ لیستی که می‌توان آن را شبیه به رنگین‌کمانی سیاسی از سلایق مختلف معتقد به جمهوری اسلامی دانست. پس از معرفی کابینه پیشنهادی، برخی چهره‌های شاخص اصولگرا درباره موضوع وفاق ملی و تلاش مسعود پزشکیان برای عمل به این وعده اظهارنظرهایی را صورت داده‌اند.
میگویند الناس علی دین ملوکهم. مردم و شهروندان بر رویه و سیره صاحبان قدرت هستند. در بحث اعتماد هم میگوییم زمانی ملت به دولت اعتماد میکند که دولت به ملت اعتماد داشته باشد. همه چیز از بالا نشأت میگیرد و به پایین می‌آید و اینجا ساختار سیاسی مهم است.
