نوبت به زورگیری از BBC رسید

چه کسی BBC را "رسوا" کرد؟

در اوایل نوامبر ۲۰۲۵، روزنامهٔ «The Telegraph» گزارشی منتشر کرد که بر اساس آن یک یادداشتٔ داخلی و لو رفته از سوی مایکل پرسکات، مشاور سابق کمیتهٔ دستورالعمل‌های تحریریه «BBC»، افشا شد. این یادداشت ادعا می‌کرد در برنامهٔ «Panorama» بخش‌هایی از یک سخنرانیِ دانلد ترامپ در ششم ژانویهٔ ۲۰۲۱ که با هم فاصله داشتند، به‌گونه‌ای "قطع و به هم وصل" شده‌اند که گویا وی به‌طور پشت‌سرهم گفته: «We’re going to walk down to the Capitol and I’ll be there with you … and we fight. We fight like hell.» در حالی که بخش دوم از ساعت‌ها بعد نقل شده بود و بخشی که در آن ترامپ هوادارانش را به اعتراضِ «peaceful and patriotic» فرا می‌خواند حذف شده بود. این افشا با اعتراض گسترده روبرو شد و منجر به استعفای دو تن از مدیران ارشد BBC شد.

الگوی تکراری افشاگری Telegraph علیه مخالفان راست و اسرائیل

نشریه «Telegraph» سال‌هاست که در فضای رسانه‌ای بریتانیا به عنوان یک بازیگر راست‌گرا شناخته می‌شود و یکی از ویژگی‌های ثابت این روزنامه، افشاگری‌های پی‌درپی علیه جریان‌ها و نهادهایی است که آنها را مخالف راست سیاسی می‌داند. این شیوه فقط یک تمایل سیاسی نیست بلکه بخشی از هویت حرفه‌ای روزنامه است؛ الگویی که در آن هر ماجرای رسانه‌ای یا سیاسی که بتواند برای راست‌گرایان بریتانیا یا برای اسرائیل امتیاز ایجاد کند، با سرعت و شدت در «Telegraph» برجسته می‌شود.

این روزنامه در پوشش مسائل اسرائیل نیز همین الگو را دنبال کرده است: روایت‌هایی که به نفع اسرائیل برجسته می‌شوند و در مقابل، روایت‌های انتقادی یا مخالف کمتر دیده می‌شوند یا در فضای دیجیتال با محدود کردن امکان مشارکت مخاطب کم‌رنگ می‌گردند.

به همین ترتیب، در سیاست داخلی بریتانیا هم «Telegraph» بارها با افشاگری‌هایی هدفمند، چهره‌ها و نهادهایی را که در تقابل با جریان راست قرار می‌گرفتند، به عنوان «مسئله» یا «تهدید» معرفی کرده است. این رفتار نشان می‌دهد که افشاگری نه یک اقدام موردی بلکه ابزار ثابت روزنامه برای تقویت راست‌گرایان و ضربه‌زدن به منتقدان آنها است.

جالب اینکه BBC اگر در نظر اسرائیلی‌ها منفور است، از نظر حامیان فلسطینیان... یک نشریه اسرائیلی است!

مسئولیت دانلد ترامپ در حمله ۶ ژانویه ـ حقیقتی که حتی جمهوریخواهان انکار نکردند

در روایت عمومی و رسمی آمریکا، مسئولیت دانلد ترامپ در رخدادهای ۶ ژانویه موضوعی مبهم یا ساختهٔ رقبا نبود؛ از همان ساعات نخست، بسیاری از جمهوریخواهان ـ نه فقط دموکرات‌ها ـ او را عامل اصلی فضایی دانستند که به خشونت و یورش به کنگره انجامید. این یک اجماع اولیه بود: رهبران برجستهٔ حزب جمهوریخواه در گفتگوهای خصوصی گفته بودند «این حمله بدون ترامپ رخ نمی‌داد» و چندین قاضی فدرال نیز در آرای رسمی خود تصریح کرده بودند که سخنان و اقدام‌های ترامپ زمینهٔ آشوب را فراهم کرد. تنها پایگاه سخت او بود که از پذیرش این مسئولیت فاصله گرفت.

اما در سطح قضایی، هرچند تحقیقات جک اسمیت به‌عنوان Special Counsel به‌طور مستقیم بر نقش ترامپ در کارزارِ برهم‌زدن انتقال قدرت متمرکز شده بود، مسیر پیگرد قضایی به‌دلیل رأی دیوان عالی متوقف شد. در این رأی، دیوان عالی برای رئیس‌جمهور سابق «ایمنی قضایی گسترده» قائل شد و اعلام کرد بخشی از اعمال او در دوران ریاست‌جمهوری در برابر پیگرد کیفری مصون است. همین حکم مسیر پروندهٔ ۶ ژانویه را مسدود کرد و اجازه نداد جک اسمیت کیفرخواست نهایی علیه ترامپ صادر کند.

فشار بر رسانه هم ارعاب و اطاعت می‌آورد و هم پول!!!

در فضای رسانه‌ای بریتانیا، «Telegraph» فقط یک روزنامهٔ راست‌گرا نیست؛ یک روایت‌ساز حرفه‌ای برای شخصیت‌های محبوب جریان راست است. همین جایگاه است که رابطه‌اش با دانلد ترامپ را قابل‌فهم می‌کند. سال‌هاست که «Telegraph» با افشاگری‌های مکرر علیه چهره‌ها و نهادهایی که آنها را «دشمن راست» می‌داند، فضای سیاسی دلخواه برای متحدان ایدئولوژیک خود می‌سازد و ترامپ یکی از مهم‌ترین این متحدان جهانی است.

در پروندهٔ BBC نیز همان الگوی آشنا تکرار شد: یک افشاگری بزرگ، یک روایت از «بی‌عدالتی رسانه‌ای»، و دوباره قرار دادن ترامپ در نقش قربانی. این همان روایتی است که مخاطب راست‌گرا به‌خوبی می‌شناسد و «Telegraph» استاد بازتولید آن است.

از آن‌سو، ترامپ مدت‌هاست که جنگ با رسانه‌ها را به یک حرفه تبدیل کرده است. او فهمید که درگیری با رسانه‌های بزرگ فقط یک ابزار سیاسی نیست؛ یک منبع درآمد است. هر حمله، هر برنامهٔ تلویزیونی، هر پلتفرم که علیه او اقدامی انجام دهد، می‌تواند به یک چک بزرگ منتهی شود. و این فقط شعار نیست؛ ارقام آن را ثابت می‌کنند:

ترامپ از دعوای حقوقی با «Paramount» بابت تدوین برنامهٔ «60 Minutes» میلیون‌ها دلار گرفت. از پروندهٔ تعلیق حسابش در «X» نیز میلیون‌ها دلار دریافت کرد. و در نهایت، دعوای او با «YouTube» هم با یک تسویهٔ چندده‌میلیونی پایان یافت.

در چنین منظری، هم‌صدایی «Telegraph» با ترامپ صرفاً یک هم‌سویی سیاسی نیست؛ بخشی از یک چرخهٔ بزرگ است: رسانهٔ راست افشا می‌کند، ترامپ حمله می‌کند، پایگاه او تحریک می‌شود، و در نهایت، سیاست‌مداری که از جنگ رسانه‌ای تغذیه می‌شود، از آن درآمد هم کسب می‌کند.

برنامه‌ای که در اکتبر 2024 در بریتانیا پخش شد و تأثیر انتخاباتی در آن سال هم نداشت و فایده قضایی و حقوقی هم نداشت تنها به دلیل ترس دولت بریتانیا از خشم ترامپ است که اینگونه تصویر شده است. در شرایطی که دولت کارگرها به شدت نگران قدرت گرفتن حزب Reform و نایجل فاراژ است و به شدت تلاش می‌کند که ترامپ هوایشان را داشته باشد، استارمر که متعهد به حمایت از BBC است، هنوز هشدار نداده است که بریتانیا جای کاسبی و فشار بر رسانه نیست.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید