۴۱ نفری که طرح استیضاح فرزانه صادق را امضا کردند چه کسانی هستند؟
موج‌های ناآرام در مجلس دوباره به حرکت درآمده و قربانی‌های تازه‌ای طلب می‌کند. انگار نه انگار که تجربه قبلی استیضاح مجلس دوازدهم که وزیر اقتصاد را از قطار کابینه پیاده کرد و نرخ ارز را به قله‌های دست نیافتنی ۱۰۶هزار تومانی رساند به اندازه‌ای تلخ و گس بود که پیر و جوان و مرد و زن به انتقاد آن پرداختند.
به گزارش هم میهن آنلاین، عده‌ای در مجلس اما بهانه تازه‌ای پیدا کرده و با تکیه بر همین بهانه سراغ استیضاح وزیری تازه رفته‌اند. هرچند تا به امروز کمتر تحلیل و نقد و اعتراضی نسبت به عملکرد فرازنه صادق وزیر راه و شهرسازی وجود داشته، اما با توجه به اینکه بهانه آتش‌سوزی بندر شهید رجایی به هیچ کدام از وزرای دیگر الصاق نمی‌شود، بنابراین چاره را در انداختن امضای خود پای برگه استیضاح صادق دیدند. از دید آنها کاچی بهتر از هیچی است.
اگر دستشان فعلا به احمد میدری (وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی) و ظفرقندی (وزیر بهداشت و درمان) نمی‌رسد، بهانه حمله به فرزانه صادق مالواجرد که در دسترس است. پس بهتر است به همین بهانه بیاویزیم تا فرصتی دوباره که بهانه تازه‌ای در اختیار قرار گیرد.
بررسی اسامی 41امضای پای برگه استیضاح، حرف‌های بسیاری در درون دارد؛ اهالی جبهه پایداری که مدام از دولت و عملکردش انتقاد می‌کنند، این‌بار هم از خانه برون تاخته و چهره برانداخته‌اند تا به زعم خود ضربه تازه‌ای به دولت وارد کنند. انگار نه انگار که کابینه تنها 8ماه است روی کار آمده و طی این 8ماه نه امکان نوسازی زیرساخت‌ها وجود دارد و نه اصلاح کامل کژکارکردی‌های وزارتخانه‌ای به عظمت وزارت راه و شهرسازی. اما زمانی که بهانه استیضاح مسائل جناحی و سیاسی باشد، ناشدنی‌ها را می‌توان شدنی کرد و وزیری را پای میز استیضاح برد بدون اینکه نقشی در مشکلات امروز داشته باشد.
نمایندگانی که خود در بودجه 1404 هزینه‌های ریز و درشتی ردیف کرده‌اند امروز به وزیر راه و شهرسازی انتقاد می‌کنند چرا سامانه تسهیلاتی مسکن را بسته است! همان طراحان قانون حجاب و عفاف که حضور زنی را در میان اعضای کابینه بر نمی‌تافتند به بهانه رخداد بندر شهید رجایی، وزیر راه و شهرسازی و دولت مستقر را می‌نوازند و نغمه خروج او را از کابینه سر می‌دهند.
رییس‌جمهور و سایر ارکان دولت اما محکم پای حمایت از وزیرش ایستاده است و پا پس نمی‌کشد. این گروه در این میان رویای عدم اقتدار دولت را در سر می‌پرورانند. متزلزل کردن دولت وفاق، آرمان نهایی آنهاست و توفیق دولت در تحقق وعده‌هایش و انعقاد توافقی پایدار با امریکا کابوس آنها. و این به معنای پایان رادیکالیسم در ایران خواهد بود.
