در مورد کیارستمی این یقین را دارم که مشخصاً بیدار بود. همیشه بود. در جنگ بیدار بود. در صلح بیدار بود. و حتی در فلسفه‌اش درباره انسان. او که آرامش را با فیلم‌هایش تقدیم خیلی‌هامان کرده و خیلی‌ها را تا عمق به خواب رفتن روی صندلی‌های سینما برده و بعد با همان فیلم‌ها بیدارشان کرده و خواب را از چشمانشان گرفته، اکنون در خوابی است که هیچ‌کس نخواهد توانست که بیدارش کند.
در روزهایی زیست می‌کنیم که بیش از همیشه، زورگویی بر حق‌طلبی چیره شده است. جنگ ۱۲ روزه و ترور دانشمندان هسته‌ای، نمونه بارز این ستمگری و ستمدیدگی است.
رضا پهلوی، چهره‌ای است که زندگی‌اش همواره در کانون توجهات و بحث‌های عمومی قرار داشته است. زندگی طولانی او در تبعید، هویت‌اش را به‌شکلی پیچیده درآورده، به‌گونه‌ای‌که میهن برای او به یک مفهوم نوستالژیک تبدیل شده است. برای او، میهن‌پرستی (شما بخوانید قدرت‌طلبی) ممکن است در گرو تغییر حاکمیت ایران باشد، درحالی‌که از نظر مردم، هرگونه همکاری با نیروهای خارجی، به‌مثابه پشت کردن به میهن تلقی می‌شود.
در روزهایی که ایران درگیر جنگ با اسرائیل است، تنها یک نکته کافی است تا هنرمند یا کنشگر مدنی، با بینشی که دارد در سمت درست تاریخ بایستد. در جایی که صحبت از حفظ میهن، تمامیت ارضی، جان مردم و امنیت روانی به میان میآید، به وضوح مشخص است که در کجا باید ایستاد
تحلیل فرمالیستی مجموعه روایت فتح نشان میدهد که چگونه انتخابهای فنی و روایی آن بهطور مستقیم با چارچوب فلسفی پیوند خورده است. هر عنصر، از گفتار متن تا تدوین، در خدمت یک هدف واحد، یعنی فراتر رفتن از واقعیت ظاهری و رسیدن به یک حقیقت باطنی و معنوی قرار دارد.
اعتراضات به رهبری کارگردانان موج نو و متحدان‌شان به‌سرعت تشدید شد و اثر دومینویی ایجاد کرد که درنهایت منجر به لغو جشنواره فیلم کن ۱۹۶۸ شد.
