وحشت سرخ / روایت آرتور میلر از دوران مککارتیسم در نمایشنامهی «بوتهی آزمایش»
در آمریکای لاتین، هرجا که یک کودتای سیاسی قریبالوقوع بهنظر میرسد، یا یک رژیم دیکتاتوری تازه سرنگونشده باشد، «بوتهی آزمایش» دوباره ساخته میشود.
در آمریکای لاتین، هرجا که یک کودتای سیاسی قریبالوقوع بهنظر میرسد، یا یک رژیم دیکتاتوری تازه سرنگونشده باشد، «بوتهی آزمایش» دوباره ساخته میشود.
فیلم هادی نائیجی مثل خیلی کمدیهای دیگر این سالها معمولیتر از معمولی است و موضوع آزاردهندهی فیلم این است که سوار بر کلیشههایی شده است که واقعاً باعث دلزدگی مخاطب میشود.
بیانسه که چندسالی میشد از جایزه گرمی بینصیب مانده بود، بالاخره توانست بهترین آلبوم سال را در جایزه گرمی که بزرگترین جایزه موسیقی است، از آنِ خود کند و کندریک لامار هم جوایز بهترین آهنگ و رکورد سال را از آن خود کرد. اما در این میان تیلور سوئیفت و بیلی آیلیش ازجمله چهرههای معروفی بودند که بدون کسب هیچ جایزهای ناکامان بزرگ گرمی امسال بودند.
فیلم «امیلیا پرز»، ساخته ژاک اودیار، فیلمی غیرمتعارف است که همین غیرمتعارف بودنش باعث شد که امسال با نامزدی در ۱۳ رشته در اسکار گوی رقابت را از بقیه فیلمها برباید.
رمان «جنون بزرگ: تغییرات تصورناپذیر اقلیمی»، نوشته آمیتاو گوش، با ترجمه امید رستمیانمقدم توسط نشر نی در ۱۹۳ صفحه منتشر شده است.
«تمام آنچه نور تصور میکنیم» دومین فیلم پایال کاپادیا، فیلمساز هندی است. این فیلم چیزی بیشتر از خاص است. وقتی این فیلم را میبینید به این فکر میکنید که آیا فیلمی با این مقیاس و با بلندپروازیهای رادیکال میتواند در هند و به زبان مالایایی تولید و توسط یک زن کارگردانی شود و تأثیرگذار باشد؟ جواب این سوال «بله» است.
آنچه از بیهقی در من هست، اگر به روح اعتقاد داشته باشیم، روح بیهقی است. اما فقط بیهقی نیست. ناصرخسرو بهنظرم واقعاً دُر میپاشد، یا عطار و نویسندگان دیگر و اندرزنامههایی که نوشته شده است همه برای من گرامی هستند. منتها بیهقی در فرهنگ ما کشف شد و این برای من اهمیت والایی داشته و دارد.
کتاب «سرود سلولها» داستان این است که دانشمندان سلولها را کشف و شروع به درک آنها کردند و حالا از آن دانش برای خلق انسانهای جدید استفاده میکنند.
دونالد ترامپ گفته که امیدوار است با انتصاب سیلوستر استالونه، مل گیبسون و جان وویت بهعنوان «سفیران ویژه» که هدف آنها احیای این صنعت است، هالیوود را «باشکوهتر از همیشه» کند.
ابراهیم نبوی بهخاطر دوری از وطن، افسرده و دلتنگ بود و هیچوقت نتوانسته بود با اقامت اجباریاش دور از ایران کنار بیاید و این سرنوشت محتوم بسیاری از آنهایی است که بار و بنهشان را جمع میکنند تا آنسوی دنیا زندگی بهتری برای خود بسازند، اما نمیتوانند و سر آخر در حسرت وطن جان میدهند.