در پهنه گسترده‌ای از جهان که از شبه‌قاره هند و آسیای میانه تا غرب آسیا، جهان عرب و بخش‌های وسیعی از آفریقا است، خوشنویسی جایگاهی بی‌مانند یافته است. خط در این جغرافیا نه‌تنها ابزاری برای نوشتار، بلکه زبانی برای بیان زیبایی، هویت و فرهنگ بوده است؛ زبانی که معنا و فرم را درهم‌آمیخته و تجربه‌ای فراتر از دیدن و خواندن پدید آورده است.
جامعه معاصر ایران درگیر مجموعه‌ای از بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که هر روز بخشی از توان روانی و امید اجتماعی مردم را می‌فرساید.
از آغازین روزهای پیدایش بشر، هنر همواره یکی از ابزارهای بیان‌ناپذیرترین تجربه‌های انسانی بوده است. انسان، پیش از آنکه زبان گفتاری شکل بگیرد، با نشانه‌ها، اشکال و خطوط ابتدایی احساسات، ترس‌ها، رویاها و تمایلات درونی‌اش را بر دیوار غارها حک می‌کرد.
در میان هنرمندان برجسته ایرانی، کمتر کسی است که نام‌اش به اندازه محمود فرشچیان با هنر نگارگری ایرانی گره خورده باشد.
در میانه روزهایی که جامعه در حال عبور از غم و داغی عمیق است و هنوز خاطره‌ی آوار، خون و بی‌پناهی از ذهن مردم پاک نشده، اقدام اخیر شهرداری تهران، بیش از هرچیز زخم نمک‌پاشی‌شده بود.
در سال‌هایی که هنرهای تجسمی ایران در میانه چالش‌های متعدد اجتماعی و سیاسی دست‌وپا می‌زند، جایگاه زنان هنرمند به‌رغم همه محدودیت‌ها و موانع، همواره موضوعی حساس و بحث‌برانگیز بوده است.
روزهای ناآرام ایران، تنها میدان نبرد نظامی نبود. آنچه در سایه تجاوزات رژیم اسرائیل به‌خطر افتاده، فراتر از مرزها و خاک، میراث فرهنگی، آثار هنری، تاریخی و حافظه هویتی ملت ایران بود.
جنگ ۱۲ روزه تحمیلی اسرائیل علیه ایران، که آتش آن بر جان شهرهای ایران نشسته و بوی باروت در فضای کشور پیچیده، هنرهای تجسمی را نیز دچار سکوت و رکود کرده است.
در روزهایی که هنوز غبار جنگ از آسمان ایران فرو ننشسته و زخم‌های روحی و روانی مردم تازه است، اجرای زنده ارکستر سمفونیک تهران در میدان آزادی، بیش از آنکه یک رویداد فرهنگی صرف باشد، تلاشی بود برای تقویت روحیه ملی و تاب‌آوری عمومی مردم.
در عصری که معناها دچار دگرگونی‌اند و جغرافیا تنها قاب محدودی است، پرسش از هویت ایرانی و سرزمین ایران به اوج خود رسیده است. ایرانی کیست؟ ایران کجاست؟ این‌ها نه‌فقط پرسش‌هایی تاریخی، که نقشه‌ی راهی برای فردای ماست.
