جنبش دانشجویی در اوایل دهه۸۰ بیش و پیش از آنکه از اصلاحات و خاتمی عبور کند؛ از خویشتن عبور کرد. سنگی که دفتر تحکیمیها با رؤیای دموکراسی در چاه انداختند، بیش از آنکه به سر اصلاحطلبان اصابت کند؛ بر خودشان فرود آمد. قدر نعمت ندانستند و به مصیبت گرفتار آمدند.
آقای قالیباف هم بهتر است به جای نصیحت رئیسجمهور و مصلحتاندیشی برای دولت، خروجی عملکرد مجلس تحتامر خود را ارائه دهد؛ مجلسی که در کنار استیضاحی با نتیجه معکوس، خروجیهای دیگرش جز جنجالآفرینی، دوقطبیسازی، مداخله در انتصابات، فضاسازی برای حذف چهرههای موثر و ژنرالهای دولت، ارائه طرحهای چندفوریتی و ضدامنیتی و سوالات فلهای برای گرفتن وقت وزرای دولت نبوده است.
به نظر میرسد مقامات ارشد کشور، برای تامین «امنیت روانی» جامعه، بیش از هر چیز باید تکلیف خود را با «روانهای امنیتی» روشن کنند؛ جریانی که قدرتمند ماندن آن، نه فقط توسعه، دموکراسی و تنشزدایی (که ارزشهای لیبرالها و اصلاحطلبان است)؛ بلکه امنیت را (که مبنای تداوم حکومت و ثبات جامعه است)، به مخاطره میافکند؛ بیآنکه اندکی مسئولیت اقدامات خود را بپذیرند و یا از طلبکاریهای خود بکاهند.
فراهم کردن بستر رونق بورس نیازمند اقدامات روشنی در زمینه کاهش نرخ سود بانکی و فاصلهگرفتن از روند دستوری و غیرشفاف حاکم بر اقتصاد کشور است. در این صورت است که میتوان مدعی شد که کشور واقعاً برای مقابله با پیامدهای تحریمها، برنامهای عملی و جدی دارد و جز شعار ساختن و توهم بافتن، واقعاً کاری در دست اقدام است.
فراتر از نکاتی که خاتمی و تاجزاده (بهعنوان سیاستمدارانی مصلح و منتقد) بیان کردهاند، گفته خاتمی و نوشته تاجزاده را میتوان بهانهای قرار داد و درباره نسبت «تجدیدنظر» و «تسلیم» اندیشید. اینکه در شرایط «بنبست مذاکرات» (عبارتی که مشترکاً از سوی عالیترین مقام نظام سیاسی و شاخصترین زندانی سیاسی درباره وضع موجود به کار رفته است)، چه گامی باید بر داشت و آیا اصولاً میتوان گامی برداشت و فرضاً اگر گامی برداشت، آیا جز «تسلیم» میتوان نامی بر آن گذاشت؟
روزهای جنگ نوشت که در تهران میمانم. استوار و امیدوار. سخت و محکم. اما در آخر به حرف مارکس رسید. هرآنچه سخت و استوار است، دود میشود و به هوا میرود. وای بر آنها که آتشاش زدند.
او زندانی فرهنگی است که واقعیت را سانسور میکند و راه بر سانسورچیان فرهنگ میگشاید. چراکه فرهنگ ایدهآلیستی ابزارها و بهانههای عیبجویی و ایرادگیری بر متون ادبی و تولیدات فرهنگی را در اختیار دستگاه عیبیابی قرار میدهد و سختکیشان قدرت و دین را تقویت میکند.
برخلاف اسلام بنیادگرا و حتی سنتی که مواجهه با آن، چندان برای لائیکها و لیبرالهای ستیزهجو دشوار نیست؛ اسلام رحمانی و گفتمان خاتمی، رقیبی قدر است و با وجود همه تحولات ارزشی و نگرشی ایرانیان پس از انقلاب، همچنان توش و توان و نای ایستادن و زبان سخن گفتن برابر رقیب را دارد
یک پیشنهاد از این منظر، میتواند آن باشد که جایزه نوبل صلح در شکل فعلی بایگانی شود و جای خود را به «نوبل حقوقبشر» دهد تا همچنان تلاشهای فعالان و کنشگران این حوزه، پاس داشته شود. اما در کنار آن، جایی هم برای «نوبل سیاست» باید در نظر گرفت.
شما امروز در وضعی هستید که حرفهایی میزنید که به آن، نه باور دارید و نه اعتقاد. حرفهایتان با نشستهای خبری یکسال پیش و ششماه پیش، ۱۸۰درجه فرق دارد. حالا شما جای سخنگوی دولت؛ حالتان از خودتان و این وضعیتتان و حرفهایتان به هم نمیخورد؟ از اینهمه تکرار مکررات.
