سردبیر محمدجواد روح

عادی‌سازی خیابان/چرا نمایش توده‌ای به کار سیاست نمی‌آید؟

خیابان را چاره‌ای جز عادی‌سازی نیست. خیابان را باید چنان که هست، پذیرفت. جایی برای آمدوشد، برای نمایش پوشش‌ها، رنگ‌ها و آوازهای مختلف. جایی برای کنسرت خیابانی. همچنان که جایی برای عزاداری مذهبی. اما خیابان جای خودفریبی نیست. برای ساده‌اندیشان سیاست، خیابان شیطانی است در لباس زیبارویی فریبا. گول می‌زند و به بیراهه می‌برد. سنجیدن وزن سیاسی با حضور خیابانی، مصداق خودفریبی است؛ چه تظاهرات و تجمعات باشد، چه تشییع یا کنسرت. جای وزن‌کشی در صندوق است، نه خیابان.

دشمنان مذاکره/آنها قطر را محاکمه می‌کنند نه اسرائیل را

برای تندروها این تفاوت‌های عینی و جا ماندن از قطار توسعه هیچ اهمیتی ندارد. مسئله اصلی آنان دشمنی با مذاکره و بستن معدود روزنه‌های باقیمانده تماس ایران با جهان است. حتی قطر را هم شماتت می‌کنند که چرا راه خود را رفته است و به بیراهه ما پای نگذاشته است؟

رویه خود را اصلاح کنید

رئیس قوه‌قضائیه روز گذشته در سخنانی درباره بیانیه اخیر جبهه اصلاحات موضع‌گیری کرد.

سیگنال پزشکیان/ درباره اظهارات رئیس‌جمهور در دیدار با مدیران رسانه‌ها

پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نه‌فقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه می‌کند که «اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟»؛ سیگنالی را به جامعه بین‌المللی می‌فرستد و نشان می‌دهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است و در پی فراهم‌سازی بستر مذاکراتی جدی و جدید و احیاناً، جامع. این، همان سیگنال متفاوتی است که حتی شاید ترامپ را هم به بازنگری در مواجهه تند ماه‌های اخیر خود با ایران وادارد.

لایحه بیان واقع/چگونه صیانت۲ واقعیت حکمرانی در ایران را نشان داد؟

نمی‌دانم آنچه در جریان این لایحه رخ داد، ناشی از سیاست غریزی و ساده‌سازی مسئله پیچیده نفوذ از سوی بزرگان و سران قوا بود که به‌جای وفاق برای ایران، به وفاق برابر ایرانیان روی آوردند یا آنکه دستپخت نفوذی‌ها و خروجی دولت بی‌کیفیت را توشیح کردند. هرکدام باشد، نتیجه فرق نمی‌کند. خروجی سیاست غریزی ‌و نقشه نفوذی یکی است. شکافی که با جنگ کمی رفو شده بود، بدتر از قبل بازمی‌گردد.

لولای چرخش راست به چپ/اهمیت احمد توکلی در مناسبات سیاسی پس از انقلاب چه بود؟

همچون ناترازی‌های امروز که دست‌کم بخشی از آن، میراث تثبیت قیمت‌های توکلی است؛ احمدی‌نژاد نیز خروجی نهایی راهی بود که «چپ جدید» می‌رفت و توکلی، خواسته یا ناخواسته فضل تقدم در همان راهی را داشت که احمدی‌نژاد تا آخر آن را رفت...

نوبت مشاوران/دیدار ناگهانی علی لاریجانی با ولادیمیر پوتین و توئیت صریح علی‌اکبر ولایتی نشانه‌هایی از تغییر در سیاست خارجی و داخلی را با خود دارد؟

در ۴۸ساعت گذشته، دو مشاور کهنه‌کار مقام‌رهبری در سرتیتر اخبار جای گرفته‌اند. نخست، علی لاریجانی که سخنگوی کاخ کرملین خبری از سفر او به مسکو و دیدار ناگهانی‌اش با ولادیمیر پوتین داد و دوم، علی‌اکبر ولایتی که با انتشار توئیتی صریحاً از «نوبت مسئولین» و «پاسخگو نبودن شیوه‌های منقضی‌شده» برای حفظ انسجام و اتحاد ملی در جامعه پس از جنگ نوشت؛ همان موضوعی که چند روز قبل مقام‌رهبری از آن سخن گفته بود. این دو رخداد پیاپی، پرسش‌هایی را درباره روند تحولات سیاست داخلی و خارجی کشور شکل می‌دهد؛ پرسش‌هایی که البته، انتساب هر دو چهره به عالی‌ترین مقام نظام سیاسی و مسئولیت مشترک آنان به‌عنوان مشاور رهبری، آنها را جدی‌تر می‌سازد.

آن 10 سـال و این یک ماه/ چرا و چگونه از برجام به جنگ رسیدیم؟

واقعاً این سوال جدی پرسیدنی است: اسرائیل با برجام دشمن بود یا جنگ؟ اگر کمی با خود صادق باشیم و مسیر ۱۰ساله برجام تا جنگ را بی‌حب و بغض بازخوانیم؛ خواهیم دید نتانیاهو کابوس احیای برجام را در خواب می‌دید و این شب‌ها، رویای ازسرگیری جنگ را می‌بیند.

نوبت سیاست ملی/رخداد شب عاشورای حسینیه امام‌خمینی چه تاثیرات، انتظارات و پیامدهایی را به همراه خواهد داشت؟

در شرایط کنونی ایران و در معادلات پیچیده جهان، بازگشت و حضور مقام‌رهبری ارزش افزوده‌ای جدی برای قدرت ملی و انسجام ملی خواهد بود. چراکه در این معادله پیچیده با نیروهای متعارض داخلی و پروژه‌های گسترده بیرونی، حضور نهاد و جایگاهی که بتواند تصمیم آخر را بگیرد و با حمایت او مواجهه با بیرون (چه جنگ و چه مذاکره) صورت گیرد؛ ضرورتی عینی و بدیهی است. نقش و مسئولیت فرماندهی کل‌قوا همین است. فرماندهی ایرانیان برای بقا و ثبات و امنیت ایران...

داستان سـه بیژن/روزنامه‌نگاری حرفه‌ای که لیبرالی ستیزه‌گر شد

وقتی خبر درگذشت بیژن اشتری رسید، سه تصویر از او به ذهنم آمد. به‌عنوان مخاطب، در طی نزدیک به سه دهه، خود را با سه بیژن اشتری متمایز و متفاوت، مواجه می‌بینم. سه بیژنی، که یادآور و متاثر از سه فضای سیاسی-اجتماعی است. فضای نخست، سال‌های ابتدایی دهه ۱۳۷۰ تا دوم‌خرداد؛ فضای دوم، دوران پس از شکست تجربه اصلاحات دوم‌خرداد و به‌ویژه پس از ۱۳۸۸ که نقد ریشه‌ای مبانی فکری-تجربی الگوهای انقلابی‌گرا سکه پررونق بازار بود و فضای سوم، عصر خالص‌سازی پس از ۱۴۰۰ و به‌ویژه اعتراضات ۱۴۰۱ که جامعه ایران و بالطبع، روشنفکران، نویسندگان و هنرمندان را به تضاد و دوقطبی دچار کرد.