همان‌طور که ایران در طول تاریخ نقشی مهم در مسیر جاده ابریشم داشته، اکنون نیز می‌تواند در شکل‌گیری اکوسیستم دیجیتال منطقه‌ای سهمی کلیدی داشته باشد. تداوم این رویکرد و برگزاری سالانه رویدادهایی همچون «ایران‌کریدور»، به‌تدریج نقش ایران را به‌عنوان یکی از بازیگران اصلی ارتباطات منطقه‌ای و بین‌المللی تقویت می‌کند.
این روزها شبکه‌های اجتماعی به فضایی برای نمایش خود و برجسته‌سازی فضائل اخلاقی تبدیل شده است. بسیاری از افراد با به‌کارگیری زبان اخلاقی و انتشار پُست‌های به‌ظاهر انسان‌دوستانه، تلاش می‌کنند توجه عمومی را جلب کرده و اعتبار اجتماعی کسب کنند.
اگر واقعاً اراده‌ای برای اصلاح مسیر فعالیت رسانه‌ها در کشور وجود دارد، راه‌حل بازاندیشی در شیوه‌ها و اصلاح رویه‌ها و حرکت به‌سمت فعالیت حرفه‌ای است تا رسانه‌های جریان اصلی بتوانند نقشی فعال‌تر، تأثیرگذارتر و پایدارتر در شکل‌دهی و امیدبخشی به افکار عمومی و فرآیندهای اجتماعی ایفا کنند.
رویکرد جدید که بر تحلیل ساختارهای قدرت و نقش‌های اجتماعی تمرکز دارد، به ما ابزارهایی می‌دهد تا موانع ارتباطی را شناسایی و بر آن‌ها غلبه کنیم.
علم باید هدایتگر مسیر حکمرانی و چراغ راه سیاست‌گذاری باشد؛ پذیرش این اصل بنیادی، گام نخست برای دستیابی به آینده‌ای روشن و باثبات است. با این حال در کشور ما، نهاد علم یا جایگاهی واقعی ندارد یا چنان ضعیف عمل می‌کند که تأثیری ملموس بر سیاست‌گذاری‌ها نمی‌گذارد.
در این آشوب اطلاعاتی، سوگیری‌های شناختی به میدان می‌آیند. این سوگیری‌ها، ذهن ما را وادار می‌کنند تا به امور بی‌اهمیت توجه زیادی نشان دهیم و از مسائل حیاتی غافل شویم.
تنها سیاستی که می‌تواند ایران را از بحران‌های کنونی عبور دهد، تمرکز بر بازسازی اعتماد عمومی و تقویت پیوند میان مردم و حاکمیت است. این امر، اگرچه نیازمند اصلاحات عمیق و پرهزینه است، اما تضمین‌کننده بقای نظام در بلندمدت خواهد بود
آیا تا‌به‌حال احساس کرده‌اید که ساعت‌ها در فضای مجازی سرگردان بوده‌اید، اما در پایان چیزی به دست نیاورده‌اید؟ این حس، یکی از پیامدهای پدیده‌ای است که امروزه به آن «پوسیدگی مغز» می‌گویند.
