امید در عصر بیقراری
در جهانی که واژهها زخمیتر، مرزها تیزتر و فضاها تنگتر شدهاند، شاید تنها راه بقا، بازگشت به انسانیت اصیل باشد؛ نه با شعارهای بلند، که با تمرینهای روزمره دیدن، شنیدن، فهمیدن و دلسپردن. هر پیامی که با احترام نوشته میشود، هر جملهای که با سکوتی از درک همراه است، خود شکلی از مقاومت است.