امضای قرارداد دارسی
ویلیام ناکس دارسی، سرمایه‌‌دار انگلیسی، در اواخر قرن نوزدهم از وجود نفت در ایران مطلع شد و در سال 1901، نمایندگانی جهت امضای قرارداد نفتی و دریافت امتیاز از ایران به تهران گسیل داشت.
پس از مخالفت اولیه مظفرالدین‌شاه با اعطای امتیاز، نمایندگان دارسی با امین‌‌السلطان صدراعظم شاه وارد مذاکره شدند و با پرداخت رشوه و نیز سوءاستفاده از ساده‌‌لوحی مقامات ایران، درنهایت قرارداد دارسی در ۲۸ مه ۱۹۰۱ (۷ خردادماه ۱۲۸۰) به امضای دوطرف رسید.
براساس این قرارداد، امتیاز استخراج و بهرهبرداری از نفت در سراسر ایران به استثنای ایالات شمالی شامل گیلان، مازندران، گرگان، خراسان و آذربایجان برای مدت ۶۰ سال به دارسی واگذار شد.
حذف مناطق شمالی ایران از چارچوب قرارداد، برای پیشگیری از عکس‌‌العمل یا مخالفت روس‌ها انجام شده بود.
همچنین براساس این قرارداد، دارسی متعهد شد ظرف دوسال، شرکت یا شرکت‌هایی برای بهرهبرداری از این امتیازات تأسیس کند و سالیانه مبلغ ۲۰ هزار لیره وجه نقد و معادل همین مبلغ از سهام شرکت و نیز ۱۶درصد از منافع خالص خود را به دولت ایران بپردازد.
