این روزها بیش از هر زمان دیگری این وجه بحرانزی بودن منتقدان دولت کرد و جلوت معناداری پیدا کرده است. طیفی که حیات سیاسی خود را یا بر بستر تلاطمها و تکانههای موجود در هر جامعه و ساختاری بنا و استوار میکنند یا خود دستبهکار میشوند و بحرانسازی میکنند.
یک سر کلاف حلوفصل معضلات پیچیده سیاست خارجی به واشنگتن ختم میشود و دولت آینده ترامپ با توجه به سابقه و مهرههای شاکلهبخش آن، پتانسیل تصاعد تنش و تخاصم در همه عرصهها را دارد و میبایست یک استراتژی مشخص و عملگرایانه در مواجهه با آن ترسیم و تبیین کرد.
درحالیکه بهخودیخود، کشور و دولت همانگونه که اشاره رفت با ابربحرانهای مختلف دستبهگریبان است، تندروهای افراطی از هر موضوع بیربط و باربطی سوژهسازی میکنند و به دنبال تخریب دولت و شخص رئیسجمهوری هستند.
دولتمردان در اولین آزمون مهم و جدی خود در برابر یک بحران عمومی حداقل در مقوله صداقت نمره منفی گرفتند.
فارغ از وضعیت ارتش سوریه یا دیدگاه مردم نسبت به حکومت مرکزی که تفاوت محسوسی نسبت به قبل نداشته است، گزینه موثر و تعیینکننده عدم دخالت ملموس و محسوس شرکای راهبردی حکومت مرکزی یعنی روسیه و ایران است که بسیار به چشم میآید و علتالعلل سقوط آزاد حکومت اسد در کمترین زمان و به سادهترین شکل ممکن شده است.
دیپلماسی زمینه و سپهر رایزنی و مراودات پشت درهای بسته و مذاکرات در چارچوب پروتکلهای صعب و نامنعطف محسوب میشود.
اگر در عملیات «وعدهصادق١» هدف اثبات اراده و عزم ایران در دفاع از منافع ملی بود و اگر در عملیات «وعدهصادق٢» اثبات توانایی و قدرت نظامی و آفندی مدنظر بود، در عملیات در دست انجام «وعدهصادق٣» مهمترین مقوله اصل غافلگیری و در پیامد آن بازگشت بازدارندگی روی میز معادله؛ آنهم با عنایت به حفظ منافع سرزمینی در قالب دکترین دفاعی است. اینجاست که علت تاخیر و خویشتنداری ایران در پاسخ فوری به تجاوز اسرائیل نمودار شده و استراتژی و هدفمندی پشت آن مشخص میشود و طبق سخنان رئیس ستادکل نیروهای مسلح ایران هویدا میگردد که ایران بیکار نبوده و قصد غافلگیری بزرگی دارد که پایانبخش منازعه پینگپنگی نیز باشد.
از مجموعه روندهای جاری به نظر میرسد «وفاق ملی» مبتنی بر یک راهبرد و استراتژی کلان از سوی قوه عاقله نظام بهعنوان نسخه راهگشا در جهت مدیریت ابربحرانهای پیش روی کشور که اکنون نشانههای ناترازی خود را بیش از پیش به رخ میکشد، تدبیر و تدارک دیده شده باشد.
درحالیکه بسیاری از بازیگران رسانهای در این دولت یا سابقه ملموسی در این عرصه ندارند یا فاقد سابقه همسویی با دولت مستقر هستند، بیرون ماندن چهرهای مثل علیاصغر شفیعیان که بیش از یک دهه تنها حامی و پشتیبان رسانهای پزشکیان بود، در دایره فراخ تیم رسانهای دولت هیچ توجیه و ترجیح عقلانی و سیاست خردمندانهای ندارد و خود بهتنهایی میتواند بازگوکننده وضعیت فعلی رسانهای دولت و آینده پیش روی آن در بزنگاههای حساس و تعیینکننده باشد.
با رد قید فوریت لایحه اصلاحی دولت که اتفاقاً منوط به شخص ظریف برخلاف فضاسازیهای تبلیغاتی نیست، هیچ اتفاق خاص و نامتعارفی هم نیفتاده و ظریف عطف به همان شرایطی که تاکنون در این سمت بوده (با مسئولیت شخص رئیسجمهوری) در آن باقی خواهد ماند؛ اگر رئیس شورایعالی امنیت ملی بر تصمیم خود راسخ باقی بماند.
