چند موج اتفاقاتی که پس از شهادت اسماعیل هنیه در تهران و پس از آن سیدحسن نصرالله و پاسخ موشکی ایران به اسرائیل و در ادامه طی روزهای اخیر حمله اسرائیل به ایران انجام شد، اظهارنظرهای متفاوتی نسبت به مسئله جنگ و صلح در پی داشت. درحالی‌که در بخشی از جبهه اصولگرایان بر پاسخ همه‌جانبه و سریع به این اتفاق تاکید میشد، اما اصلاح‌طلب‌ها رویکرد میانه و صلح‌جویانه‌تری را در پیش گرفتند.
تاکنون از میان استانداران اعلامشده ۷ استاندار اصلاحطلب، ۴ استاندار اصولگرا یک استاندار میانهرو و نزدیک به جریان‌های اصلاحطلب(عارف و تاجگردون) و یک استاندار میانهرو نزدیک به اصولگراها است. اگرچه تاکنون برتری با چهرههای اصلاحطلب است اما دولت چهاردهم استانداری سه استان کلیدی و مهم اصفهان، تهران و یزد را به چهرههای اصولگرا داده است.
سیاست‌گذارهای کلان کشور در سال‌های اخیر از اتخاذ تصمیمات اساسی که پاسخی به مطالبات جدی مردم بدهد طفره رفته‌اند. این ادعایی است که بسیاری از تحلیلگران در سطوح مختلف مطرح کردهاند. از جمله مهمترین مصادیق آن هم از سیاست‌های داخلی از جمله موضوعات مربوط به زنان و رفع فیلترینگ گرفته تا پیوستن ایران به پیمانهای بین‌المللی از جمله FATF است که سال‌هاست جامعه در انتظار تصمیم‌گیری مبتنی بر منافع ملی در قبال آنهاست.
حضور دانشجویان در رخدادهای سیاسی تاریخ معاصر ما نقش کلیدی و سرنوشت‌ساز داشته و تعامل با آنها همواره دغدغه حاکمان و رؤسای‌جمهور بوده است. در کشور ما هم چه پیش از انقلاب و سال‌های اولیه ایجاد دانشگاه در ایران، رضاشاه و محمدرضا پهلوی از تحرکات دانشجویی هراس داشتند و چه پس از انقلاب که در دولت‌های مختلف، تعامل با دانشجویان دغدغه رؤسای‌جمهور بوده است.
هنوز به صورت شفاف مشخص نیست که تعامل دولت پزشکیان با احزاب همسو و غیرهمسو چگونه خواهد بود و در رایزنیهایی که برای انتصاب وزرا و معاونین انجام شد، قدرت نفوذ آنها چقدر گسترده بود، اما بر مبنای آنچه رخ داد، جریان‌های مختلف پای خود را به کابینه چهاردهم باز کردند.
با روی کار آمدن دولت جدید امیدها به بازگشت دانشگاه به شرایط عادی و حاکم شدن آزادیهای مدنی نسبی و فضای گفتوگو بدون ترس از عواقب امنیتی بیشتر شد. حالا در روزهای آغازین سال تحصیلی جدید برخی رویهها در دانشگاهها تغییر کرده است، اما برخی از سختگیریها همچنان پابرجاست. دانشجویانِ مطالبهگر خواهان از بین رفتن تمامی اقدامات غیرعادلانه و تحقیرآمیزی هستند که حداقل در مدت سه سال گذشته از سوی دانشگاهها بر آنها تحمیل شده است.
محمد مصدق در خرد جمعی ایرانیان جایگاه ویژه و متفاوتی دارد؛ از نقش او در ملی کردن صنعت نفت گرفته تا جایگاه نخست‌وزیری و نمایندگی مجلس و دفاع او از ایران در دادگاه بین‌المللی لاهه. از همین روی در طول تاریخ به مصدق و زندگی شخصی و سیاسی او بسیار پرداخته شده است. «از مصدق تاریخی تا مصدق اسطوره‌ای» عنوان کتابی است که علی‌اصغر سیدآبادی، نویسنده و روزنامه‌نگار به نگارش درآورده است.
با نگاه به آنچه با تغییر دولت‌ها بر سر عزل و نصب‌های مدیران رخ داده، می‌توان به دلیل سردرگمی‌ها در اینباره پی برد. نه آنکه تغییر مدیریتی به ویژه در ساختار سیاسی کشور پس از تغییر دولت‌ها و نگاه‌های متفاوت لازم نباشد؛ اما تغییرات بدون پشتوانه و با نگاه صرفا سیاسی و نه تخصصی، هم هزینه اضافی به کشور تحمیل می‌کند و هم سازمان و مجموعه‌ها را از مسیر پیشرفت دور می‌کند.
اگر بخواهم دستهبندی کلی از مضرات این گسست و انفصال داشته باشم، در وهله اول یک نوع سرخوردگی در سطح نیروهای کارشناسی در سازمانهای دولتی ایجاد می‌کند. زمانی که میبینند الزامی به انتقال تجربیات، کامیابیها و ناکامیها و نتایج آنها نیست و نمیشود هر کاری را با تغییر مدیریتها از نو و زاویه جدیدی شروع و تکرار کرد.
«گردنم را در گرو وعده‌هایم می‌گذارم؛ اصلاح حکمرانی/بازگشت به مردم»؛ این متن نوشته‌شده پشت سر پزشکیان در نخستین نشست خبری او بود. رئیس‌جمهوری که با وعده «وفاق ملی» کار خود را آغاز کرد و کابینه‌ای ترتیب داد که رضایت همه جریان‌های حزبی را به‌دست آورد و به قول خودش حکمرانی پرایراد موجود را اصلاح کند و دل مردم را به دست آورد. اما چندهفته‌ای است که او در معرض انتقاداتی در خصوص انتصاب مدیرانش است.
