غفلت از این مهم تحت‌تاثیر القائات و شیطنت‌ها و آلوده کردن فضای انتخاباتی به تنفر، انزجار و بی‌فایدگی توسط اقتدارگرایان و سوءاستفاده‌کنندگان از این حق ملی، حاصلی ندارد جز اینکه از او ترامپ خارج میشود یا نتانیاهو یا احمدی‌نژاد یا پوتین و یا علی‌اف و اردوغان و... که جهان را از دریچه منفعت شخصی و جریانی و پرآشوب و ایفای نقش کارگزاری می‌خواهند؛ نه ملی و آرامش و همزیستی انسانی.
از سال‌ها پیش تاکنون بین تحلیلگران این بحث مطرح است که آیا سیاست داخلی تحت تاثیر سیاست خارجی است یا برعکس، سیاست خارجی تابعی از سیاست داخلی است؟ و یا اینکه هرکدام مستقل از هم و بی‌تاثیر بر یکدیگرند؟ ظاهراً اجماعی هم بر پاسخ در مورد سه وجه این سوال وجود ندارد.
محتوای مصاحبه اخیر دونالد ترامپ در مورد ایران نوعی آسان‌گیری در حل اختلاف با ایران برخلاف شروط دوازده‌گانه و فشار حداکثری در دوره قبل را نشان می‌دهد و منوط کردن حل مسائل تنها به یک شرط، که آن‌هم لااقل طبق مواضع رسمی جمهوری اسلامی و فتوای رهبری از همین الان میشود تحقق‌یافته تلقی کرد. ظاهراً فقط می‌ماند تنظیم توافقنامه و مبادله اسناد آن، ولی همین کار آسان، «سهل ممتنع» می‌نماید. موانع این کار ساده چیست؟
هرچند هنوز جریان ایدئولوژیک تندرو داخلی و متنفذ در ساختار سیاسی، در کارشکنی و بحران‌آفرینی در این مسیر فعال‌تر از قبل بر طبل خود می‌کوبد؛ اما به‌نظر می‌رسد راهبرد ایران بر مبنای موازنه مثبت در سیاست خارجی معماری میشود که اگر موفق شود، امری مبارک است.
