صله دیرهنگام سلطان‏ محمود

جامعه و کشور به اندازه‌ای مسئله و مشکل دارند که گمان نمی‌کنم این‌گونه اخبار اهمیتی در میان مردم داشته باشد و حتی کسان قابل توجهی پیگیر آنها شوند. اکنون که دلار بالا کشیده است و کشور به دلیل ناترازی انرژی تعطیل است، خطر درگیری‌های نظامی وجود دارد آنگاه ما خود را مشغول دیداری کرده‌ایم که حتی معنای آن هم بر ما پوشیده است. شاید در بهترین حالت چنین اتفاقاتی مثل صله‌ دیرهنگامی است که سلطان محمود برای فردوسی فرستاد؛ درحالی‌که پیکر فردوسی از سوی دیگر دروازه شهر به‌سوی گورستان تشییع می‌شد.

اینها دیگر کفایت مسائل ایران را نمی‌کند. گام‌های بزرگتری برای رسیدن به وفاق و یکپارچگی سیاسی در ایران باید برداشته شود. مهمترین مشکل سیاستمداران ایرانی حصر خانگی و فیزیکی نیست. همه آنان خود را در «گذشته» زندانی کرده‌اند. نوعی حصر خودخواسته. چه محصور و چه حصرکننده در تارهای «گذشته» اسیر هستند؛ درحالی‌که همه فرزندان ما از این بازی‌ها عبور کرده‌اند و ناامیدانه به آینده نگاه می‌کنند و از اینکه مسئولین و منتقدین همچنان پابند گذشته هستند رنج می‌کشند. 

حصر نمادی است از یکدندگی سیاست که ناقض رسالت سیاسی به معنای تامین خیر عمومی است. یکدندگی، مبارزه‌جویی از یک طرف و انتقام‌جویی از طرف دیگر. هیچ‌کدام از دو طرف جرأت برداشتن گامی به پیش برای گشودن افقی رو به آینده را ندارند. حصر اکنون فقط به یک وضعیت اغلب شخصی میان دو طرف تبدیل شده است و هر دو زیان خواهند کرد. من در مقام قاضی و داوری سیاسی نیستم. اینکه چه کسی و چقدر مقصر است، مسئله‌ی تاریخ‌نویسان آینده است. فقط باید غصه خورد از تداوم این وضعیت سرشار از کینه که به تداوم شرایطی منجر شده که دود آن به چشم ملت و فرزندان‌مان می‌رود.