یک سال از بازداشت دو همکار روزنامه‌نگار ما یعنی خانم‌ها الهه محمدی و نیلوفر حامدی می‌گذرد. بنده معمولاً درباره اقدامات قضایی و امنیتی به‌جای رد و تخطئه اصل چنین
دکتر عماد افروغ، جامعه‌شناسی بود که بیشتر به رویکرد تضاد گرایش داشت و جامعه را عرصه نزاع و رقابت گروه‌های اجتماعی می‌دانست. برای او، عدالت، نابرابری و سلطه بسیا
خبر شهادت ۵ مرزبان جوان در روزهای گذشته مایه تاثر شد و بازخورد زیادی در افکار عمومی داشت که در اینجا جا دارد فقدان آنان را به خانواده‌هایشان تسلیت بگوییم.
گفتاری در سال ۱۳۹۷ که در آن درباره رخدادهایی از جنس اعتراضات ۱۴۰۱ هشدار داده شده بود
امروز (۱۸ اردیبهشت) سالروز خروج ایالات متحده از برجام است؛ اقدام و توافق مهمی که در عمل با موفقیت کامل همراه نشد و عمرش به حدود سه سال هم نرسید. گرچه در همان مد
نحوه مواجهه بنده با پرونده‌ها و بازداشت‌های سیاسی و مطبوعاتی قدری متفاوت از برخوردهای متعارف است. درباره پرونده‌هایی که علیه خودم هم باز شده یا می‌شود، همین روی
دکتر عماد افروغ روز جمعه ۲۵ فروردین به دیار باقی شتافت. وی که از بیماری سرطان در رنج بود، مدت‌های طولانی تحت درمان و شیمی‌درمانی بود. چندی پیش نیز خواهرشان نابا
همان‌‌گونه که انتظار می‌رفت، موضوع پوشش زنان به مسئله محوری جامعه ایران در سال جدید تبدیل شد و احتمالا این از نتایج سحر و آغاز ماجرا است، و در همین سه هفته اخیر
فقدان درک از کارکرد و مفهوم رسانه، پاشنه‌آشیل مدیریت کنونی جامعه ایران است. این درد را به کجا باید بُرد و گفت؟
