شبه‌گفت‌وگو تا کی؟
چندی پیش گزارشی در نقد عملکردهای جاری نوشتیم و تاکید کردیم که آقای رئیس‌جمهور یا دیگر مقامات هیئت دولت بپذیرند که با رسانه‌های مستقل گفت‌وگو کنند. به‌جای اجابت این خواسته ساده، علیه این سرمقاله مصاحبه و در روزنامه دولت منتشر کردند.
خُب! نیازی به این اقدام نبود، می‌آمدند و با هم گفت‌وگو می‌کردیم. آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟ به‌علاوه، این قاعده بدیهی در سیاست امروز است که مسئولین پاسخگوی کارهای خود باشند. ولی باعث تأسف است که بگوییم نه‌تنها به این شیوه متعارف تن نمی‌دهند بلکه برعکس بر شبه‌گفت‌وگوهای خود با رسانه رسمی ادامه می‌دهند.
برای چندمین بار آقای رئیس‌جمهور سه‌شنبه شب در تلویزیون حاضر شدند و دوباره مطالب گذشته را یکسویه تکرار کردند؛ مطالبی که پرسش‌های مهم را پاسخ نمی‌دهد. کسی که پیش از انتخابات درباره تورم چنان اظهارنظر قاطع می‌کرد و قول نصف و تک‌رقمی کردن آن را می‌داد، اکنون پس از حدود ۳۳ ماه تازه دلایل وجود تورم را برای مردم شرح می‌دهد و اینکه تورم وارد کانال ۳۰ درصد شده است.
یا اعلام می‌کند که تاکنون ۱۳۰ هزار واحد مسکونی نیمه‌کاره دولت قبلی را واگذار کرده ولی همچنان وعده ۴میلیون مسکن را تکرار می‌کند. یا درباره رشد ۲۲ درصدی کالاهای اساسی سخن می‌گوید درحالی‌که تورم مواد غذایی 1/5 برابر تورم سایر کالاها و خدمات است.
یا از حضور ۲۵ میلیونی مردم در برنامه‌های فرهنگی سخن می‌گویند درحالی‌که این برنامه‌ها تعریف‌نشده هستند و اصولاً آمار فاقد ارزشی هستند. یا از الزام به رعایت قانون حجاب می‌گویند ولی نمی‌گویند که اگر اجرا شود میلیون‌ها زن را باید محکوم کرد و توجه نمی‌کنند که قانون باید برآمده از مردم باشد.
درباره خیلی چیزها سخنی نمی‌گویند آنچه هم که می‌گویند یکسویه و بدون چالش است. ای‌کاش در قالب سخنرانی بود که البته هر روز انجام می‌شود. درباره سیاست خارجی نمی‌خواهیم بحث و احتجاج کنیم ولی نسبت به ادعاهای دیگر ایشان حرف‌های زیادی است.
درباره سیاست خارجی نمی‌خواهیم بحث و احتجاج کنیم ولی نسبت به ادعاهای دیگر ایشان حرف‌های زیادی است. درباره رشد اقتصادی و بهره‌مندی مردم از آن و افزایش حقوق و دستمزدها و نیز جزئیات سیاستی دولت در مورد انرژی، مسکن، سرمایه‌گذاری، واگذاری طرح‌های نفتی، مولدسازی، انتصابات، حضور افراد منسوب به ایشان در سیاستگذاری‌ها، انتخابات، سیاست افزایش استان‌ها، مسئله مالیات‌ها و به‌ویژه مالیات بر تورم، سیاست‌های فرهنگی، مسئله سیاست‌های پرهزینه اجتماعی مثل برخورد با زنان، فرزندآوری، آموزش عمومی و دانشگاه‌ها، بهداشت و درمان، ورزش، نابرابری‌های منطقه‌ای، موضوع وعده‌های مربوط به اینترنت و...
اینها و ده‌‌ها موضوع دیگر که تاکنون در مورد آنها وارد گفت‌وگوی چالشی نشده‌اند و اینها مسائل مردم هستند. کافی است که یک نظرسنجی از مردم شود که سخنان سه‌شنبه‌شب ایشان تا چه حد به مسائل جاری و مبتلا‌به مردم پرداخته و اگر پرداختند، تا چه اندازه پاسخی قانع‌کننده به آنها داده شده است. اگر بخواهیم به این دو پرسش پاسخ دهیم شاید حداکثر ۲۰ درصد مسائل مهم مردم که مربوط به وظایف دولت باشد در این سخنرانی دیده می‌شد ولی در این موارد نیز، شاید زیر ۵ درصد پاسخ‌های مورد انتظار مردم باشد.
این گفت‌وگو که حدود ۳۳ ماه از ۴۸ ماه دولت گذشته، نباید به دادن وعده‌های تکراری می‌گذشت. اکنون وقت پاسخ دادن به وعده‌های گذشته است و نه دادن وعده‌های جدید یا تکرار قبلی‌ها.
به نظر می‌رسد که دولت و آقای رئیس‌جمهور هنوز در فضای انتخاباتی زندگی می‌کنند و اعتمادبه‌نفس کافی برای مواجهه شجاعانه با رسانه‌های مستقل را ندارند.
امید گروه رسانه‌ای دولت همچنان به صداوسیما است. درحالی‌که این رسانه با سیاست‌های کنونی خود مدت‌های مدیدی است که از دایره اثرگذاری خارج شده و حتی نقش ضدتبلیغی هم پیدا کرده است.
انتظار می‌رود سیاست چگونگی اقناع افکار عمومی دولت تغییر کند چون این راه نتیجه‌بخش نیست. امیدواریم این تحول زودتر رخ دهد. دوباره در همین‌جا تقاضای گفت‌وگوی صریح با ریاست محترم جمهوری و اعضای دولت داریم.
