جنگ بس

در بخشی از این نامه با اشاره به جنایات هفتادساله رژیم صهیونیستی و به شهادت رساندن سیدحسن نصرالله آمده است: مردم ایران پیش و پس از انقلاب مانند تمامی مردم صلح‌خواه و آزادی‌خواه در سرتاسر جهان از آرمان مقاومت فلسطینیان دفاع کرده و در کنار مردم فلسطین قرار داشته‌اند.

امّا ساختار سیاسی جمهوری اسلامی در سال‌های پس از انقلاب، در واکنش نسبت به جنگ‌طلبی رژیم اسرائیل و بدون توجه به محدودیت‌ها و توان ملّی، بر اساس نظریات نیروهای نظامی-امنیتی، به طرح شعارهایی پرداخت که توان تحقّق بخشیدن به آن‌ها به‌تنهایی ممکن‌ نبود. نهایتاً در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با سیاست خارجی در منطقه و در جهان، رای و نظر مردم مورد بی‌توجهی قرار گرفته و به‌تدریج مسئله‌ دفاع ازمردم فلسطین را در شکاف تصمیمات ملّی و حکومتی، به صورت امر و مسئولیتی حکومتی در‌آمد.

ازاین‌روست که امروز با وضعیتی دوگانه و فضایی مسموم از بی‌اعتمادی در ایران مواجهیم. با وقایع پیش‌آمده مردم ایران دچار اضطراب و نگرانی از حمله رژیم جنایت‌کار اسرائیل به ایران و وقوع جنگی دیگر هستند. حال که صحبت از وفاق ملی در میان است مردم انتظار دارند حکومت به آنها اعتماد کرده و با مراجعه به آرای عمومی، مردم را در جریان تصمیمات سیاسی مربوط به جنگ و صلح قرار دهند. حال که اسرائیل رسماً تهدید کرده‌است که به ایران حمله خواهد کرد باید از همه توان ملّی و نیز توان دیپلماسی ملّت‌ها‌ی منطقه و جهان برای توقف حملات وحشیانه و بازداری جنون آدم‌کشی رژیم صهیونیستی کمک گرفت.

ما معتقدیم باید این رژیم غاصب را در ابعاد امنیتی، اقتصادی، حیثیتی شکست داد و منزوی کرد. اعتماد و مشارکت دادن مردم در تصمیمات حیاتی مربوط به جنگ و صلح تاب‌آوری عمومی در شرایط سخت را ارتقا خواهد بخشید. مردم ما که تجربه هشت سال جنگ را در حافظه خود دارند به استقبال جنگ نمی‌روند.در عین حال مردم ایران از عزت و غرور ملی میهنی خود کوتاه نخواهند آمد و اجازه دست‌درازی به خاک میهن را به هیچ‌کس نخواهند داد.  فخرالسادات محتشمی‌پور، فاطمه راکعی، صدراعظم نوری و شهربانو امانی از جمله امضاکنندگان این نامه هستند.