پژوهش و پرداختن به فرهنگ و ادبیات عامیانه ایران در سال‌های معاصر، اهمیت خاصی یافته است. به‌خصوص پس از تحولّاتی که عواملی مانند انقلاب مشروطه و مواجهه ایران و اروپا رقم زد. اما نکته‌ای باریک در این میانه نباید فراموش شود که وقتی سخن از ادبیات عامیانه و تحقیق و پژوهش در آن می‌کنیم، همیشه مقصودمان دقیقاً یک معنا نیست.
دیده‌اید نوجوان‌های دهه ۸۰ و ۹۰ را؟ هزارویک ویژگی در این نسل وجود دارد که یکی از مهم‌ترین‌هایش، این است که به هیچ آدمی از دریچه اسطوره‌‌سازی نگاه نمی‌کنند. آنها خیلی ساده و صریح، تحلیل‌های یک اکانت اینستاگرامی را در یک موضوع خاص، بهتر و کاربردی‌تر از مقالات یک روشنفکر خوش‌نام و باسابقه می‌دانند و ابایی از گفتن این عقیده‌شان هم ندارند. یعنی بیش از هر چیز به «متن» توجه می‌کنند و مقهور نام‌ها نیستند.
طیف گسترده‌ای از پدربزرگان و مادربزرگان امروزی، کودکان و نوجوانان نسل رادیو، شیرینی طنین مخملی «بچه‌ها! سلام» را در ظهر جمعه، هنوز به خاطر دارند. سلام گرمی که پدر قصه‌گوی آن روزها، فضل‌الله مهتدی یا همان آقای صبحی، به همراه انبوهی از متل‌ها، قصه‌ها و ضرب‌المثل‌ها، روانه خانه ایرانیان می‌کرد. قصه‌هایی از ادبیات کلاسیک ایران مثل مثنوی، ماجراها و داستان‌هایی برآمده از فرهنگ عامیانه، فولکلور و خرده‌فرهنگ‌های ریز و درشت ایرانی.
ادعای تسنیم:
سید حسن نصرالله مانع سفر عراقچی به لبنان شدادعای اسرائیل:
ابراهیم عقیل و تعداد دیگری از فرماندهان یگان رضوان کشته شدندادعای یک شبکه رادیویی:
واشنگتن و لندن به دنبال ارائه مجوز حمله به خاک روسیهدرخواست ایران از شورای امنیت:
به شرارتهای اسرائیل پایان دهید
