استادِ استادان

محمدحسین بشرویه‌ای معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر در سال ۱۲۷۶ در بشرویه از توابع استان خراسان جنوبی زاده شد. بدیع‌الزمان فروزانفر، یکی از برجسته‌ترین و بزرگ‌ترین استادان زبان و ادبیات فارسی و متون عرفانی است. بزرگی و جایگاه والای فروزانفر دلایل گوناگونی دارد. یکی از آن‌ها، تألیفات اوست که همگی حاصل سال‌ها مطالعه و تحقیق در متون گوناگون‌اند. ازجمله آثار پژوهشی فروزانفر می‌توان به ‌«مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی»، «شرح احوال و نقد و تحلیل آثار شیخ فریدالدین عطار نیشابوری» و «شرح مثنوی شریف» اشاره کرد.

نمونه‌ای از تصحیح‌های سنجیده او را نیز می‌توان در آثاری چون «فیه‌مافیه»، «معارف» و «کلیات شمس» دید. آن‌چه نام فروزانفر را بر تارک تحقیقات ادبی و عرفانی نشاند، شیفتگی او به نبوغ ادبی مولانا جلال‌الدین محمد بلخی بود. به‌جز این‌ها اما یکی دیگر از دلایل عظمت نام فروزانفر به این بازمی‌گردد که او بسیاری از بزرگان، استادان، مؤلفان و محققان نامدار زبان و ادب فارسی را استادانه آموخته است و تعداد چشمگیری از صاحب‌نامان ادب فارسی معاصر، توفیق شاگردی فروزانفر را داشته‌اند. بدیع‌‌الزمان فروزانفر ۱۶ اردیبهشت‌ماه ۱۳۴۹ بر اثر سکته قلبی درگذشت.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید