اگر سیدعباس عراقچی در فروم دوحه حضور مییافت، به واسطه ملاحظات دیپلماتیک نمیتوانست با فراغبال پاسخگوی سوالات باشد یا پیشنهادها و مواضع خود را بهعنوان یک دیپلمات طرح و ارائه کند. درحالیکه ظریف بدون این قواعد دستوپاگیر حرف خود را مطرح و ایدههایش را ارائه میکند.
اگر بخواهیم روابط قوای سهگانه، بهخصوص قبضوبسطها میان پاستور و بهارستان را طی چند دهه اخیر، مروری فهرستوار کنیم، یکی از نقاط عطف و پرفروغی که چشمها و ذهنها را معطوف به خود کرد و فرازی بیتکرار رقم زد، روز برگزاری جلسه استیضاح سیدعطاالله مهاجرانی، وزیر فرهنگ دولت خاتمی، در مجلس پنجم بود.
بخش عمدهای از معضلات و مشکلات امروز گریبانگیر جامعه و ساختار حاکمیتی، برآمده و ملهم و معطوف به فقدان شجاعت و جسارت در تصمیمگیریهای بهنگام و سنجیده در بزنگاههای حساس و کلیدی است. اکنون و تا هر زمان دیگری اگر بازنگری جدی در رویکردهای مجموعه تصمیمگیری و برونداد پروسه تکوینی قوه عاقله حکمرانی، جامه عمل نپوشد؛ نمیتوان تغییر وضعیت و حلوفصل ابرچالشهای مبتلابه جامعه و ساختار حاکمیتی را انتظار داشت.
به جای لفاظیهای دیپلماتیک و بهکارگیری عبارات کلیشهای، با تمرکز ویژه در این برهه خاص با نگاه به تهدیدها و فرصتهای مشترک در روابط دوجانبه، نقشه راه دوبارهای در روابط فیمابین ترسیم کنیم و فرصتها را به ثمنبخس از کف ندهیم و این نکته را لحاظ کنیم که روابط با پاکستان میتواند شامل بر تهدید و فرصت توأمان باشد.
به نظر میرسد طرح موضوع «عبور» یک کلیشه کاریکاتوریگونه در فضای موجود است که برای فرافکنی و فرار از زیر بار مسئولیت و مهار منتقدان از سوی طیفی از دولتیها مطرح میشود و از سوی تندروها، برای فرافکنی و به انحراف بردن فضای افکارعمومی.
درحالیکه بسیاری از نخبگان و محذوفان همیشگی، در کنج عسرت و عزلت هستند و برای برآمدن این دولت اهتمام و تلاش جدی داشتهاند و دلخوش به وعدههای اعلامی دولت، از هیچ تلاشی فروگذاری نکردهاند، چگونه با چنین انتصابهای عجیب و سوالبرانگیزی از دایره خودیهای همیشگی و نادیدهگیری مزمن تخصصگرایی و شایستهسالاری، امید خود را حفظ و برای فردایی بهتر تلاش کنند؟
طبیعی است که حضور در عالیترین منصب اجرایی کشور، ریاست شورایعالی امنیتملی و تکیه بر جایگاه دومین مقام عالیرتبه نظام، امر سهل و آسانی برای هیچ کنشگر سیاسی نیست و تکیه بر چنین جایگاهی و حفظ و ارتقای نقش آن در معادلات و مناسبات و مراودات ساخت قدرت به نمایندگی از ملت، اقتضائات و الزاماتی از منظر داخلی و خارجی دارد و شامل بر قواعد و چارچوبهای خاص و غیرقابلچشمپوشی از سوی هر آن کسی است که بر چنین منصب و جایگاهی تکیه میزند. در صورتبندی واکنشهای مسعود پزشکیان میتوان به ابعاد گفتاری و رفتاری وی به شکلی مجزا اشاره و تصریح داشت.
اغراق نیست اگر بگوییم «زهران ممدانی» در قامت یک سوپراستار جهانی و شاخصترین چهره سیاسی چند روز اخبر دنیا ظاهر شد و حواس همگان را به خود معطوف داشت. البته که انتخاب غیرمنتظره او در یک انتخابات جنجالی و پرکشوقوس، واجد مؤلفههایی بود که اینگونه واکنشبرانگیز و پربسامد در سطح جهانی باشد.
اگر بخواهیم مهمترین نهاد بینالمللی که نقش راهبردی و ممتاز و متمایز در صنعت نفت جهان را عطف به ظرفیت و پتانسیلهای بالقوه و بالفعل خود ایفا کرده و نبض اصلی در معادلات و مناسبات معطوف به طلای سیاه در قالب نقشآفرینی آن شاکله و اساس میگیرد، نام ببرید، نام سازمان کشورهای صادرکننده نفت (OPEC) در نقطه کانونی این صنعت فوق استراتژیک میدرخشد.
وقت بازنگری جدی در پیگیری استراتژی وفاق، حداقل در مواجهه با تندروهای نامنعطف فرا رسیده تا دولت و شخص رئیسجمهوری برای جلب رضایت عمومی و ساماندهی امور به استفاده از ظرفیتهای مغفول مانده و قانونی خود اعتنا کند و از مسیر فعلی خروجی معقول و متوازن کلید بزند.
