قدرت واقعی اقتصاد کشور ما معادل ۴۱۵ میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی و تولید سرانه حدود ۵ هزار دلار است. این افراد نشانی غلط می‌دهند و این علائم غلط کما اینکه به کار گرفته شده‌اند، اقتصاد کشور را به سمت ناکجاآباد می‌برد. اینها همان سوارکاران ناشی هستند که سرگرم نگه داشتن خود بر روی زین اسب هستند و نمی‌دانند که اسب دارد به کجا می‌رود!
در «سفر لاویان» کتاب عهد عتیق از حیوانی به نام «بز طلیعه» نام می‌برند. بزی که بار گناهان دیگران بر او تحمیل و از جامعه رانده می‌شود. به نظر می‌آید که این سیاست یعنی پیدا کردن «بز طلیعه» در اقتصاد ایران داستان بلندی دارد.
هر روز و هر ماه که می‌گذرد، حلقه تحریم دلاری بر گردن اقتصاد ایران تنگ‌تر می‌شود. سیاست‌های اتکا به شرق هم نشان داده که نتوانسته این حلقه را گشادتر کند. سیاست‌های اتکا به روسیه و روبل هم نشان داده که جواب نمی‌دهد.تهاترهای کالایی هم تا اندازه کمی جواب می‌دهد. راه‌حل واقعگرایی در سیاست است.
همه این ناترازی‌ها می‌تواند به یک برآیند منتج شود و آن اینکه اقتصاد ایران به یک «معمار» نیازمند است.
باید به قانونگذاران این را گفت که قوانین را باید متناسب با توانایی دولت و کشور بنا کرد نه براساس آرمان و آرزوهای دست‌نیافتنی!
کاهش اندازه اقتصاد ایران، کاهش قدرت خرید مردم ایران و نیز افول قدرت اقتصادی ایران در طی چهل سال گذشته عوامل مختلفی داشته که مهمترین آن گره دیپلماسی خارجی ایران بوده است.
در اواسط سال ۲۰۲۳ کتابی در آمریکا منتشر شد که نگاه تازه‌ای به تحریم‌ها از جمله تحریم ایران داشت.
