همین که وضعیت امنیتی استان‌هایی که با مسئله تروریسم درگیر بودند طی سال‌های گذشته ثبات زیادی داشت، نشان‌دهنده زحمات شبانه‌روزی و گسترده آنان، اشراف‌شان بر منطقه و خنثی‌سازی بسیاری از تهدیدهاست. این هشدار صرفاً از این جهت داده می‌شود که بذرِ ترور همواره در این مناطق کاشته می‌شود و به خاطر شرایط به بار نیز می‌نشیند. به همین دلیل امکان دارد که بار دیگر اهرم تروریسم برای فشار بر ایران آن هم در این شرایط استفاده شود.
یکی از خطوط رسانه‌ای تخریبی که به دنبال ترور سیدحسن نصرالله با قدرت در تلویزیون و فضای مجازی پیگیری می‌شود، حمله به رئیس‌جمهور و معاون راهبردی اوست. مسعود پزشکیان به این علت هدف حمله قرار می‌گیرد که گفت ایران پاسخ به ترور اسماعیل هنیه را به خاطر وعده‌ای مبنی بر دستیابی به آتش‌بس در غزه از سوی کشورهای غربی عقب انداخت؛
پس از ترور اسماعیل هنیه و حالا سیدحسن نصرالله، اولین کاری که به ذهن‌مان می‌رسد این است که لانچرهای موشک و پهپاد غرب کشور را فعال و پرتابه‌ها را به سمت اسرائیل روانه کنیم. این انتظار در داخل ایران به‌خصوص جناح تندرو وجود دارد، احتمالاً برخی هواداران جبهه مقاومت و نه ملت‌های منطقه نیز همین انتظار را داشته باشند. چراکه آن‌ها متحد جمهوری اسلامی هستند، برای آرمان‌های انقلاب می‌جنگند و احتمالاً این انتظار را دارند که در چنین مواقعی، برادرِ بزرگ دست روی ماشه ببرد. اما شرایط به ما نشان می‌دهد که این کار درست نیست. نه به خاطر این که نباید به اسرائیل پاسخ بدهیم؛ بلکه به خاطر این که وقایع پس از عملیات وعده صادق به ما نشان داد آن بازدارندگی که برخی تحلیلگران فکر می‌کردند ایجاد شده، در عمل به وجود نیامده است.
در روزهایی که گذشت، بازارِ تعریف و تمجیدهای مبالغه آمیز درباره سیدابراهیم رئیسی و تخریب پزشکیان داغ بود. مطابق معمول این پروژه در بخش رسانه‌ای به دو بخش رسمی و غیررسمی تقسیم شد که قسمت رسمی را صداوسیما، روزنامه کیهان و بعضی سایت‌های اقماری‌اش بر عهده دارند و بخش غیررسمی را نیز کاربران موسوم به سایبری در فضای توئیتر و البته شبکه‌های داخلی‌شان یعنی ایتا و ویراستی دنبال می‌کردند.اما مهم است که در دل این تخریب‌ها که مشخص نیست با چه هزینه‌ای انجام می‌شود، چند نکته را یادآوری کنیم. چراکه متاسفانه یا ما حافظه ضعیفی نداریم یا چون از وقایع چند سال گذشته زمان زیادی سپری نشده، خیلی چیزها را فراموش نکردیم. چراکه بین رئیس دولت سیزدهم و رئیس‌جمهور فعلی کشور، چند تفاوت اساسی وجود دارد.
رئیس‌جمهور نخستین نطق خود از تریبون سازمان ملل را به پایان رساند و نکاتی جدید را مطرح و مسائلی ریشه‌دار و قدیمی را بازخوانی کرد. رئیس‌جمهور تلاش کرد که موضع مشخص و شفافی درباره مسئله اسرائیل و فلسطین و جنایتی که در حق مردم غزه می‌شود، اتخاذ کند. رویکرد خود درباره تحولات منطقه را نشان بدهد، بر اشتراکات بیش از اختلافات پافشاری و ظلمی که با تحریم ایران بر مردم می‌رود را تشریح کند. پزشکیان از تمایل و رویکردش برای تعامل با کشورهای منطقه و ابرقدرت‌ها در تمام دنیا گفت؛ آنچه کارشناسان توازن در سیاست خارجی می‌نامند.
سخنگوی دولت در پاسخ به سوالی راجع به آزادی برخی زندانیان و مختومه شدن بعضی پرونده‌های دیگر، گفت: «در حالی که اصل تفکیک قوا به رسمیت شناخته می‌شود اما در کلیدواژه وفاق همدلی یک نکته اساسی است. از قوه قضائیه تشکر می‌کنم که با آزادی زندانیان در بند، این احساس را به جامعه دادند. آزادی برخی از کسانی که در بند بودند، توانست این احساس خوب را به جامعه برگرداند که وفاق در حال اجرایی شدن در جامعه است و از حد کلمه فراتر رفته است و ان‌شاءالله گشایش‌هایی را پیش رو خواهیم داشت همانگونه که تا به حال شاهد آن بوده‌ایم.
برنامه فشرده رئیس‌جمهور در مقر سازمان ملل متحد در جریان است. هواپیمای مسعود پزشکیان که صبح یکشنبه فرودگاه مهرآباد را به مقصد فرودگاه جان‌اف‌کندی نیویورک ترک کرده بود، دقایقی مانده به بامداد دوشنبه به وقت تهران بر زمین نشست. پزشکیان در بدو ورود خود به نیویورک گفت: «از سوی جمهوری اسلامی ایران حامل پیام صلح و امنیت و تلاش برای تحقق شعار امسال سازمان ملل مبنی بر صلح و آینده توأم با امنیت و توسعه برای همه مردم هستیم.»
رئیس‌جمهور امروز تهران را به مقصد نیویورک ترک می‌کند. حضور هر ساله در مجمع عمومی سازمان ملل مهم نیست، حضور تاثیرگذار و مثبت است که اهمیت دارد.
درباره روایت شورش در اوین همزمان با مرصاد پرسیدم، توضیحات مفصلی داد.این‌ها را فردی می‌گفت که گزارش عملیات مرصاد را برای مقامات عالی کشور تهیه و تنظیم کرده و به فراخور شرایط، به صورت حضوری برای شرح واقعه نزد آنان رفته بود. این سوال را ناخوآدگاه پرسیدم. اصلاً در میان پرسش‌هایم نبود. شاید به این دلیل که فکر نمی‌کردم پاسخی به آن بدهد. گفت‌وگوی ما به بهانه سالگرد مرصاد بود.
بعضی صحبت‌های رئیس‌جمهور در نخستین نشست خبری، با واکنش‌های تندی از سوی روزنامه‌ها و سیاستمداران تندرو روبه‌رو شد. به‌طور مشخص، صحبت‌های مسعود پزشکیان در پاسخ به خبرنگار روزنامه کیهان راجع به مسئله آنچه او فتنه خواند، بحث عدم تمایل به صدور انقلاب و همچنین برادری با آمریکا در مرکز توجه این قشر قرار گرفت. با اینکه پزشکیان سوال خبرنگار کیهان را به‌صورت کامل و واضح پاسخ داد، اما این روزنامه تیتر یک خود را این‌طور انتخاب کرد: «رئیس‌جمهور از پاسخ به کیهان طفره رفت».
