ادبیات عصر جاهلی، تنها ابزار هنرپروری برای اقوام صحرانشین بوده است. شعر، راهی برای تخلیه احساسات زیباشناختی مردمانی بوده که در صحرا زندگی می‌کردند. عرب‌ها راهی جز این نداشتند که به شعر پناه ببرند.
نام‌اش به موبدان آتشکده‌ها می‌ماند؛ «آذرتاش آذرنوش.» این نام اما متعلق به یکی از شناخته‌شده‌ترین اساتید ادبیات عرب بود؛ میراثی که آذرتاش آذرنوش از خود به‌جای گذاشت، افزون بر انبوهی از تألیفات درباره ادبیات عرب، کتابی دوجلدی با عنوان «آموزش زبان عربی ۱ و ۲» بود.
«شیخ علیش» عمری را در زهد و تقوا به‌سر می‌برد، از تقوا هم آن‌سوتر؛ موی سر خود را می‌تراشید و آه در بساط نمی‌گذاشت بماند. همه عمرش در عزلت‌نشینی و عبادت خدا به‌سر می‌رفت. حتی به‌سان چهارپایان علف می‌خورد. از هیچ‌چیز و هیچ‌کس توقعی نداشت. هرآنچه داشت را وقت امور خیریه می‌کرد و خودش درنهایت پرهیزکاری از هر گناه و معصیتی، عمر می‌گذراند تا بالاخره از دنیا رفت.
رسانه‌هایی مانند شبکه‌های اجتماعی، تلویزیون، پادکست‌ها و روزنامه‌ها می‌توانند خبرهای زجر فلسطینیان را منتقل کنند؛ اما خبرها همیشه منقضی می‌شوند.
«ملتی خواهیم شد، اگر بخواهیم... اگر بفهمیم که ما فرشته نیستیم و زشتی از آنِ دیگران نیست.» این بخشی از قصیده «اگر بخواهیم» از شاعر شهیر فلسطینی، محمود درویش، با ترجمه «سعید هلیچی» است. آنچه در ادامه این یادداشت می‌خوانید، شرح همین بیت است. درواقع محمود درویش به‌عنوان شاعری که به‌عنوان ادیب و شاعر مقاومت شناخته میشود، به انتقاد از خود و دیگران پرداخته.
شبکه الجزیره که در سال ۱۹۹۶ در دوحه قطر آغاز به‌کار کرد، یکی از مهم‌ترین پدیده‌های رسانه‌ای خاورمیانه و جهان عرب محسوب میشود.
آشنایی جهان عرب با سینمای ایران از دو شاهراه اصلی محقق شده است؛ دوبله فیلم‌های دینی، مذهبی و تاریخی به زبان عربی و جشنواره‌های بین‌المللی.
این روزها درباره «دُروز» یا همان دروزی‌ها زیاد می‌شنویم. آن‌ها تا چند هفته پیش سوژه مهمی برای رسانه‌های جهان عرب بودند.
هنوز دولت اسرائیل تشکیل نشده بود که رسانه‌های عربی به‌عنوان بازتاب‌دهنده افکار عمومی و تا حدودی اندیشه نخبگان به مخالفت با تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین پرداختند.
درحالی‌که جنگ در غزّه همچنان ادامه دارد و هرروز صحنه‌هایی از ویرانی و کشتار آشکار میشود، نوع واکنش نسل زد ایران (یعنی متولدان اواخر دهه ۹۰ میلادی تا اوایل دهه دوم قرن بیست‌ویکم) به این رخدادها، نشان‌دهنده نوعی دگرگونی آرام اما عمیق در نحوه تعامل مردم با مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه مسئله فلسطین است.
