«ملتی خواهیم شد، اگر بخواهیم... اگر بفهمیم که ما فرشته نیستیم و زشتی از آنِ دیگران نیست.» این بخشی از قصیده «اگر بخواهیم» از شاعر شهیر فلسطینی، محمود درویش، با ترجمه «سعید هلیچی» است. آنچه در ادامه این یادداشت می‌خوانید، شرح همین بیت است. درواقع محمود درویش به‌عنوان شاعری که به‌عنوان ادیب و شاعر مقاومت شناخته میشود، به انتقاد از خود و دیگران پرداخته.
شبکه الجزیره که در سال ۱۹۹۶ در دوحه قطر آغاز به‌کار کرد، یکی از مهم‌ترین پدیده‌های رسانه‌ای خاورمیانه و جهان عرب محسوب میشود.
آشنایی جهان عرب با سینمای ایران از دو شاهراه اصلی محقق شده است؛ دوبله فیلم‌های دینی، مذهبی و تاریخی به زبان عربی و جشنواره‌های بین‌المللی.
این روزها درباره «دُروز» یا همان دروزی‌ها زیاد می‌شنویم. آن‌ها تا چند هفته پیش سوژه مهمی برای رسانه‌های جهان عرب بودند.
هنوز دولت اسرائیل تشکیل نشده بود که رسانه‌های عربی به‌عنوان بازتاب‌دهنده افکار عمومی و تا حدودی اندیشه نخبگان به مخالفت با تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین پرداختند.
درحالی‌که جنگ در غزّه همچنان ادامه دارد و هرروز صحنه‌هایی از ویرانی و کشتار آشکار میشود، نوع واکنش نسل زد ایران (یعنی متولدان اواخر دهه ۹۰ میلادی تا اوایل دهه دوم قرن بیست‌ویکم) به این رخدادها، نشان‌دهنده نوعی دگرگونی آرام اما عمیق در نحوه تعامل مردم با مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه مسئله فلسطین است.
شاخه زیتون و تصویر پسربچه فلسطینی و پرچم فلسطین هیچگاه کلیشه نمیشوند تا مادامی که فلسطین تحت اشغال است.
حالا که جنگ میان ایران و اسرائیل سوژه داغ خبرهاست، بد نیست به بُعدی از جنگ بپردازم که کمتر درباره آن صحبت میشود؛ پناهجویان و جنگزدگانِ در غربت.
برای ما ایرانیها که تختجمشید را داریم، درک این موضوع دشوار نیست که آثار باستانی یک ملت بخش مهمی از هویت ملت است.
مشهور است که میگویند: تاریخ، نمیآفریند بلکه «کشف» میکند. درنتیجه تاریخنگاران کاشفانی هستند که از دل هزاران رویداد خرد و کلان در گذشته، روایتی را برمیگزینند که منطقیترین و عقلانیترین روایت موجود باشد.
