هم ترامپ را یک غول تصور کردن و هم ایران را آنقدر بی‌دست‌وپا حساب کردن که نتیجه‌اش واهمه و دلهره از چهره‌به‌چهره شدن و تن به مذاکره دادن باشد؛ هر دو توهمی بی‌اساس و ناشی از درک نادرست و فروگذاشتن جانب خرد است.
امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که این ناترازی‌ها، حدود دو دهه پیش از هم‌آغوشى اراده قوى و اندیشه ضعیف، در دولت نهم متولد شد و در طول این دو دهه گاه‌به‌گاه نعره‌اى مى‌کشید و هیبت بدنمای خود را نشان می‌داد و باز پنهان می‌شد.
شاید بهتر آن باشد که محمدجواد ظریف که روزى ابداع‌کننده و طراح برجام به‌عنوان برجسته‌ترین راهکار سیاسى قرن بیست‌ویکم بود، به جاى طرح یک پیشنهاد غیرقابل‌اجرا و شعارگونه که تولد و وفاتش هر دو کاغذى خواهد بود؛ تجربه، کاردانى و ایران‌دوستى و اسلام‌خواهی‌اش را بر مرکب شجاعت و شهامت سوار کند و با فصاحت و بلاغت و با تکیه بر براهین کارشناسى و استدلال منطقى، از همین جایگاه فعلی یعنی معاونت راهبردى رئیس‌جمهور بر لزوم آغاز هر چه سریع‌تر گفت‌وگو با آمریکا تاکید کند.
اصولاً سیاست گام به گام در جایی موضوعیت دارد که اولاً پروژه‌اى رو به کمال مدنظر باشد و این تکامل به صورت دفعى و یک جا قابل تحصیل نباشد و ثانیاً در پایان هر گام نیاز به ارزیابى نتایج مثبت و منفى کار باشد که بتوان بر مبنای آن براى برداشتن گام بعدى تصمیم درست را گرفت. گویا الان شوراى عالى فضای مجازى به رفع فیلترینگ تن داده است اما به صورت گام به گام.
این روزها که بحث‌های رفع فیلترینگ و قانون حجاب و عفاف به عنوان دو موضوع مهم داخلی در همه محافل مطرح است و از متخصصان و کارشناسان گرفته تا کارگران و پیشه‌وران و همه و همه در حال اظهارنظر هستند؛ متأسفانه از سوی اکثر اعضای کابینه و وزرا شاهد هیچ موضع‌گیری روشنی نیستیم.
