۱۰سالگیِ یک نهاد هنری، معمولاً وسوسهی «جمعبندی» را با خود میآورد؛ یک روایتِ پیروزمند، یک ردیفِ «بهترینها»، یک تاریخچهی مرتب و خطی.
«فُکآرت» در سطحی میکوشد میان «جهان هنرِ» امروز و جهان نشریات فکاهی دیروز پلی برقرار کند؛ جایی که هنر به کمک جامعه آمده تا حرفش را در قالب دیگری بزند.
دوختودوز، همزمان ابزار لذت و قدرت بوده و سازوکاری برای رامکردنِ زنان؛ هم سلاح مقاومت بوده، هم ابزار انضباط خانگی. این دوگانگی دقیقاً همان تنشی است که در کارخانه هنر «لیکِه» در کاشان، از دلِ نخ، پشم، پارچه، سیمان و نور بیرون زده است.
نمایشگاهی که امروز با عنوان «به آینده سپرده شد؛ گزیدهای از ۵۰سال نقاشی بهرام دبیری از دل آثاری به موزه هنرهای معاصر تهران اهدا کرد» شکل گرفته، فقط یک «مرور آثار» نیست؛ در ادامهی مسیری است که خود دبیری از دههی ۱۳۵۰ تا امروز در نقاشی ایران پیموده و منتقدان و نویسندگان بسیاری دربارهاش نوشتهاند.
نمایشگاه یکروزه «تاریکخانه» از مریم تختکشیان، عکاس شناختهشده سینمای ایران، تجربهای متفاوت اما در امتداد مسیر کاری اوست. تختکشیان که پیشتر در مجموعههایی چون «بیستاره» (۱۳۹۴) توجه خود را معطوف به حاشیهها و فراغت نابازیگران کرده بود، اینبار سراغ خودِ مادهی عکاسی رفته است؛ نگاتیو.
جالپا ویثالانی، کیوریتور، درباره آثار فرشچیان میگوید: «بیننده به قلمرویی از واقعیت و خیال برده میشود. آثار هنری او به نمایش همافزایی و وحدت انسان، حیوانات و طبیعت که به زندگی تبدیل شدهاند، معروف است.»
