نمایشگاهی که امروز با عنوان «به آینده سپرده شد؛ گزیده‌ای از ۵۰سال نقاشی بهرام دبیری از دل آثاری به موزه هنرهای معاصر تهران اهدا کرد» شکل گرفته، فقط یک «مرور آثار» نیست؛ در ادامه‌ی مسیری است که خود دبیری از دهه‌ی ۱۳۵۰ تا امروز در نقاشی ایران پیموده و منتقدان و نویسندگان بسیاری درباره‌اش نوشته‌اند.
نمایشگاه یک‌روزه «تاریکخانه» از مریم تخت‌کشیان، عکاس شناخته‌شده سینمای ایران، تجربه‌ای متفاوت اما در امتداد مسیر کاری اوست. تخت‌کشیان که پیش‌تر در مجموعه‌هایی چون «بی‌ستاره» (۱۳۹۴) توجه خود را معطوف به حاشیه‌ها و فراغت نابازیگران کرده بود، این‌بار سراغ خودِ ماده‌ی عکاسی رفته است؛ نگاتیو.
جالپا ویثالانی، کیوریتور، درباره آثار فرشچیان می‌گوید: «بیننده به قلمرویی از واقعیت و خیال برده می‌شود. آثار هنری او به نمایش هم‌افزایی و وحدت انسان، حیوانات و طبیعت که به زندگی تبدیل شده‌اند، معروف است.»
