چرا الگوی حکمرانی نیستیم؟

به گزارش هم‌میهن آنلاین، روزنامه‌ جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود نوشت:

یون سوک یول، رئیس ‌جمهور کره جنوبی، روز پنج‌شنبه گذشته پذیرفت که شکست سخت حزب حاکمش در انتخابات اخیر نشان‌دهنده شکست دولت در بهبود بخشیدن به زندگی مردم است. او همچنین به خاطر رسوائی در مورد کیف لاکچری همسرش عذرخواهی کرد. دادستانی کره جنوبی خواستار تحقیق در مورد این موضوع است که همسر رئیس ‌جمهور این کیف گران‌قیمت برند کریستین دیور را هدیه گرفته یا خریده است.

این خبر که خبرگزاری‌ها در دو روز قبل آن را از کره جنوبی مخابره کردند، از این نظر اهمیت دارد که اولاً رئیس ‌جمهور کره جنوبی بدون آنکه از واقعیت بگریزد با صراحت اعلام کرد شکست سخت حزبش که حزب حاکم این کشور است در انتخابات نتیجه شکست دولت او در بهبود بخشیدن به زندگی مردم بوده است. به عبارت روشن‌تر، آقای رئیس ‌جمهور تلاش نکرد شکست حزب خود را به عواملی غیر از ناتوانی خود و دولت خود در انجام وظایفی که برعهده دارند نسبت بدهد. ثانیاً استفاده همسر رئیس ‌جمهور از کیف گران‌قیمت، او را به عذرخواهی وادار ساخت. و ثالثاً قوه قضائیه کره جنوبی بدون آنکه گرفتار ملاحظات سیاسی شود درصدد تحقیق درباره چگونگی به دست آوردن کیف گران‌قیمت توسط همسر رئیس ‌جمهور این کشور شد.

این هر سه موضوع، برای مدیریت سالم یک کشور اهمیت دارند. نکته بسیار مهم و در عین حال تاسف‌آور اینکه این سه موضوع، در منشور حکومتی اسلام مورد تاکید فراوان قرار دارند و در نظام جمهوری اسلامی نیز بخشی از اصول و آرمان‌های اعلام شده حکمرانی در این نظام را تشکیل می‌دهند ولی درحال حاضر عملاً مهجور و متروک هستند. اگر قرار باشد برای حکمرانی مورد نظر اسلام معیارها و اصولی برشمرده شوند، این سه موضوع قطعاً از مهم‌ترین اصول و معیارها هستند که بعد از اصل عدالت و برای برپائی عدالت همه‌جانبه در جامعه باید مورد توجه قرار گیرند و حکمرانان به آنها پای‌بندی عملی نشان بدهند.

متاسفانه ما به جای اینکه به ناتوانی‌ها و ناکامی‌های خود در حکمرانی و مدیریت جامعه اعتراف کنیم، از یکطرف خود را موفق‌ترین حکمرانان تاریخ می‌دانیم و از طرف دیگر مشکلات و ناکامی‌ها را به گردن این و آن می‌اندازیم. در جهان امروز با پیشرفت شگرفی که در زمینه ارتباطات وجود دارد، دولتمردان کشورهای آزاد همواره در معرض سوال خبرنگاران مستقل برای کشف واقعیت‌ها قرار دارند و همین امر باعث می‌شود بالاترین مسئولان دولت‌ها همچون رئیس ‌جمهور کره‌ جنوبی با صراحت اعلام کنند در بهبود بخشیدن به زندگی مردم کشورشان ناکام بوده‌اند ولی ما که به اقتضای تعالیم اسلام باید در این زمینه از سایر کشورها جلوتر باشیم، از مصاحبه با خبرنگاران مستقل پرهیز می‌کنیم تا ناکامی‌ها را کامیابی جلوه دهیم و نارسائی‌ها را به گردن دیگران بیندازیم. عجیب‌تر اینکه شعار مبارزه با فساد می‌دهیم ولی فسادهای آشکار را «فسادنمائی» می‌دانیم و نه‌تنها حاضر نیستیم با عوامل فساد برخورد کنیم بلکه در مواردی برای آنها امتیازاتی نیز قائل می‌شویم. و از اینها عجیب‌تر اینکه از قوه قضائیه انتظار داریم با پرونده‌های سوء‌استفاده‌گران و مفسدان آنگونه که ما می‌پسندیم برخورد کند، سراغ نورچشمی‌ها و دانه‌‌درشت‌ها نرود و سیاست را بر عدالت مقدم بدارد. قوه قضائیه‌ای که پیامبر خدا و امیرالمومنین پایه‌گذاری کردند، حکمران و کارگر و کارمند را در محکمه کنار همدیگر می‌‌نشاند و با همه یکسان برخورد می‌کرد. در چنان قوه قضائیه‌ایست که دادستان بدون هیچ ملاحظه‌ای بررسی می‌کند تا ببیند کیف گران‌قیمت همسر رئیس ‌جمهور چگونه به او رسیده است. این را کره‌ جنوبی باید از ما که اسلام عدالتخواه را داریم یاد بگیرد نه اینکه وقتی ما این خبر را می‌شنویم کره جنوبی را تحسین کنیم. قضات ما مشتاقند عدالت اسلامی را بدون کم و کاست اجرا کنند که اگر به استقلال آنها احترام بگذاریم و دست آنها را برای اجرای قضاوت مورد نظر اسلام باز بگذاریم، به جائی خواهیم رسید که حکمرانی امثال کره‌ جنوبی هم ما را الگوی خود قرار دهند.