نمایش «پس از...» را می‌توان یک درام روانشناختی فرض کرد که می‌خواهد با روایتی پیچیده و چندلایه، ذهنیت منقطع از واقعیت مردی ۳۰ساله به‌نام «نشان معینی» را رؤیت‌پذیر کند. ازاین‌باب شاید بتوان رویکرد روانشناختی این اجرا، همچنین فاصله‌مندی‌اش از امر جامعه‌شناختی را مهم‌ترین سیاست اجرایی کارگردان دانست.
گفت‌وگو با محمد دهقانی درباره جایگاه حماسه فردوسی در گذشته و اکنون ایران(بخش دوم)
زبان فارسی بود ما را نجات داد یا استقلال ایران را حفظ کرد؟گفت‌وگو با محمد دهقانی درباره جایگاه حماسه فردوسی در گذشته و اکنون ایران(بخش اول)
حماسه جنگ انسان است با تقدیری که خدایان رقم میزنندرئیسی در جمع مردم ساری:
امروز همه بخش‌ها در مقابله قاطع با فساد و کژی‌ها اجماع دارندرییس جامعه پزشکان متخصص داخلی ایران:
چرا پیام مرگ پزشکان را نمی‌شنوید؟سعید شریعتی از کاهش مشارکت، جمهوریت و دموکراسی می‌گوید؛
ضایع کردن جمهوریتیادداشت مطبوعات / اعتماد؛
صیانت اینترنت آری، کیفیت خیرمحمدهادی جعفرپور
یادداشت مطبوعات / اعتماد؛
دو قطبی‌سازی خطرناک بر سر حجابصالح نقره‌کار
روزنامه کار و کارگر؛
ایران، نیازمند نیروی کار خارجیمنصور ضابطیان:
برای رویاهای خود هزینه کنیدعلیرضا محجوب:
با دخالت رئیس‌جمهور، محول کردن تعیین مزد به مجلس متوقف شد