فعالان حقوق مهاجران معتقدند که سیاست‌های مهاجرتی جمهوری اسلامی ایران در طول پنج دهه اخیر، عمدتاً بر دو محور اصلی استوار بوده‌اند؛ یکی از سیاست‌های عمده‌ای که می‌توان در سیاست‌گذاری مهاجرتی جمهوری اسلامی ایران نسبت به مهاجران افغانستانی شناسایی کرد، سیاستی است که می‌توان از آن با عنوان «سیاست تعلیق» یا «سیاست ببینیم چه می‌شود» یاد کرد.
پنج روز پیش بود که علیرضا کاظمی، وزیر آموزش و پرورش از شهادت ۳۰ دانش آموز و ۷ معلم در جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل خبر داد. بررسی‌های «هم‌میهن» نشان می‌دهد، بیشترین تعداد دانش‌آموزان کشته شده در مقطع تحصیلی دبستان و متوسطه اول بوده‌اند.
مختار باکویی، دایی یاسمین و آرمین باکویی بود. خودش، با دست‌های خودش آن‌ها را از زیر آوار بیرون کشید؛ چند ساختمان آن طرف‌تر از خانه شان.
بدن بی‌جان «حمید رنجبری»، ۴۰ ساله، سه روز پس از حمله اسرائیل به زندان اوین، در حالی که پیدا شد که «مهراد خیری»، پسربچه پنج ساله همکارش، «زهرا عبادی» را محکم در آغوش گرفته بود؛ امدادگران او و مهراد را در حالی پیدا کردند که دست‌هایشان توی هم گره خورده و جدا کردنشان سخت بود.
ساعت نزدیک ۱۲ ظهر بود و مهرانگیز در حال برگشتن به خانه بود که بمباران اوین آغاز می‌شود؛ خانهای که در خیابان مجاور ضلع شرقی زندان اوین است و کوچهاش با دری که به در سالن ملاقات معروف است حدود ۱۵۰ متر فاصله دارد.
در حمله اسرائیل به زندان اوین در روز دوشنبه دوم تیرماه، پنج مددکار اجتماعی این زندان شهید شدند.
گفتوگو با همسر حجت رویینتن، نیروی خدماتی بیمارستان ولیعصر که در آخرین حملههای اسرائیل به تهران شهید شد
روز یکشنبه ۲۵ خردادماه، سارا جودت، دانشجوی رشته هنر و ۲۲ ساله، همراه پدرش از خیابان محل زندگیشان در نارمک تهران میگذشتند که با بمباران این منطقه توسط اسرائیل، شهید شدند.
تبسم پاک، ۴۵ ساله روز یکشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۴ از محل کارش به خانهاش در نزدیکی خیابان صابونچی برمیگشت تا دختر ۱۷ سالهاش را در آغوش بگیرد و بگوید از صدای جنگ نترسد که در خودروی شخصیاش شهید شد.
محمد، ۳۱ ساله، صبح روز ۲۵ خرداد وقتی بیدار شد تا به محل کارش برود، تصور نمیکرد که عصر همان روز دیگر نه خانهای داشته باشد، نه پدری به نام سعید، نه مادری به نام فاطمه و نه خواهری به نام حدیثه.
