انگار رسم زمانه است که دولتها و کابینهها با نام فرد تشکیلدهنده آن در تاریخ ماندگار میشوند، نه وزرای آن، به همین سبب است که نام «هوشنگ نهاوندی» که در پیش از انقلاب و در دوره نخستوزیری حسنعلی منصور و امیرعباس هویدا، وزارت «آبادانی و مسکن» و در بحبوحه انقلاب و در دولت جعفر شریفامامی وزارت «علوم و آموزش عالی» را برعهده داشت به گوش آشنا نیاید؛ هرچند همان زمان هم برای صدای نهاوندی که روز دوشنبه در بلژیک درگذشت و در دستگاه پهلوی بروبیایی داشت و تا ریاست دفتر فرح پهلوی و ریاست بر دانشگاه شیراز و تهران رسیده بود نیز گوش شنوایی وجود نداشت؛ این را میتوان در خاطرات او که در گفتوگو با شاهرخ مسکوب، پژوهشگر و نویسنده بزرگ ایرانی در سال ۱۳۶۵ برای موسسه تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد، عنوان کرده، خواند و فهمید.