یکی از دلایل اصلی عدم‌کارایی سینما به‌عنوان یک تابلوی اعلانات، وجود «مخاطب فعال» است. نظریههای مخاطب فعال بر این نکته تمرکز دارند که مردم با رسانهها چه میکنند، نه اینکه رسانهها با مردم چه میکنند. این دیدگاه، مخاطب را به‌عنوان یک مصرف‌کننده مسئول و فعال در برابر محتوای رسانهای میبیند
فرانسوا تروفو، یکی از برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین چهره‌های تاریخ سینما، نه‌تنها به‌عنوان یک فیلمساز پیشرو، بلکه به‌عنوان یک منتقد انقلابی شناخته می‌شود که با نظریاتش، مسیر فیلمسازی در نیمه دوم قرن بیستم را تغییر داد.
منتقدان خارجی، برخلاف دیدگاه‌هایی که او را با همینگوی هم‌تراز می‌دانند، وی را به‌عنوان «سامورایی آبادان» توصیف کرده‌اند. شاید از این جهت که سفت و سخت بر سر مواضع‌اش ماند و هیچگاه تلاش نکرد تا حیله‌ای به کار بندد و سعی کرد بر مشکلات هر قدر کوچک یا بزرگ، شرافتمندانه فائق آید.
اهمیت مهرجویی تنها در ساخت فیلم‌های برجسته نیست، بلکه در تولید گفتمان است؛ او با ایجاد یک مانیفست فکری برای سینمای موج نو، توانست طبقه تحصیلکرده و روشنفکر جامعه را با سینما همراه کند. همین عمق فکری سبب شد تا آثار او به‌مثابه یک آیینه بازتاب‌دهنده جامعه ایران عمل کنند و مخاطبان را با چالش‌های بنیادی زندگی و جست‌وجوی معنا مواجه کنند.
سینمای یک‌نفره، که گاهی از آن با عنوان «سینمای فردمحور» یاد می‌شود، بیش از یک شیوه تولید، یک رویکرد فلسفی و هنری به‌شمار می‌آید. این رویکرد به فیلمسازی‌ای اطلاق می‌شود که در آن یک نفر مسئولیت کامل فرآیند خلق اثر، از نگارش ایده و فیلمنامه تا کارگردانی، فیلمبرداری و تدوین نهایی را برعهده می‌گیرد.
«پیمان ابراهیم»؛ مفهومی که از یک روایت الهیاتی باستانی سرچشمه گرفته و تا دوران معاصر به‌عنوان ابزاری کلیدی در دیپلماسی بین‌الملل مورد استفاده قرار گرفته است.
قبل از هر چیزی باید بگویم که نه سینما به‌خودی‌خود تاریخ است، نه «تاسیان» سینما. با این پیش‌فرض لازم است نکاتی در نظر گرفته شود. «یک سریال چپ‌ستیز فانتزی خوش رنگ‌و‌لعاب که شکوه روزهای ازدست‌رفته را به تصویر می‌کشد.» از این نقدهای کلی‌گوی یک‌خطی اینستاگرامی که بگذریم، می‌رسیم به واقعیت سریال «تاسیان».
کریس مارکر، با نام اصلی کریستین فرانسوا بوش ویلنوو، چهره‌ای کم‌نظیر در سینمای مدرن است که در سطح جهانی به‌عنوان یکی از نوآورترین و تأثیرگذارترین فیلمسازان شناخته می‌شود.
پیرپسر، دومین اثر بلند سینمایی اکتای براهنی، فیلمی برجسته و حیرت‌انگیز در سینمای معاصر ایران است.
در مورد کیارستمی این یقین را دارم که مشخصاً بیدار بود. همیشه بود. در جنگ بیدار بود. در صلح بیدار بود. و حتی در فلسفه‌اش درباره انسان. او که آرامش را با فیلم‌هایش تقدیم خیلی‌هامان کرده و خیلی‌ها را تا عمق به خواب رفتن روی صندلی‌های سینما برده و بعد با همان فیلم‌ها بیدارشان کرده و خواب را از چشمانشان گرفته، اکنون در خوابی است که هیچ‌کس نخواهد توانست که بیدارش کند.
