پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نه‌فقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه می‌کند که «اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟»؛ سیگنالی را به جامعه بین‌المللی می‌فرستد و نشان می‌دهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است و در پی فراهم‌سازی بستر مذاکراتی جدی و جدید و احیاناً، جامع. این، همان سیگنال متفاوتی است که حتی شاید ترامپ را هم به بازنگری در مواجهه تند ماه‌های اخیر خود با ایران وادارد.
نمی‌دانم آنچه در جریان این لایحه رخ داد، ناشی از سیاست غریزی و ساده‌سازی مسئله پیچیده نفوذ از سوی بزرگان و سران قوا بود که به‌جای وفاق برای ایران، به وفاق برابر ایرانیان روی آوردند یا آنکه دستپخت نفوذی‌ها و خروجی دولت بی‌کیفیت را توشیح کردند. هرکدام باشد، نتیجه فرق نمی‌کند. خروجی سیاست غریزی و نقشه نفوذی یکی است. شکافی که با جنگ کمی رفو شده بود، بدتر از قبل بازمی‌گردد.
همچون ناترازی‌های امروز که دست‌کم بخشی از آن، میراث تثبیت قیمت‌های توکلی است؛ احمدی‌نژاد نیز خروجی نهایی راهی بود که «چپ جدید» می‌رفت و توکلی، خواسته یا ناخواسته فضل تقدم در همان راهی را داشت که احمدی‌نژاد تا آخر آن را رفت...
در ۴۸ساعت گذشته، دو مشاور کهنه‌کار مقام‌رهبری در سرتیتر اخبار جای گرفته‌اند. نخست، علی لاریجانی که سخنگوی کاخ کرملین خبری از سفر او به مسکو و دیدار ناگهانی‌اش با ولادیمیر پوتین داد و دوم، علی‌اکبر ولایتی که با انتشار توئیتی صریحاً از «نوبت مسئولین» و «پاسخگو نبودن شیوه‌های منقضی‌شده» برای حفظ انسجام و اتحاد ملی در جامعه پس از جنگ نوشت؛ همان موضوعی که چند روز قبل مقام‌رهبری از آن سخن گفته بود. این دو رخداد پیاپی، پرسش‌هایی را درباره روند تحولات سیاست داخلی و خارجی کشور شکل می‌دهد؛ پرسش‌هایی که البته، انتساب هر دو چهره به عالی‌ترین مقام نظام سیاسی و مسئولیت مشترک آنان به‌عنوان مشاور رهبری، آنها را جدی‌تر می‌سازد.
واقعاً این سوال جدی پرسیدنی است: اسرائیل با برجام دشمن بود یا جنگ؟ اگر کمی با خود صادق باشیم و مسیر ۱۰ساله برجام تا جنگ را بی‌حب و بغض بازخوانیم؛ خواهیم دید نتانیاهو کابوس احیای برجام را در خواب می‌دید و این شب‌ها، رویای ازسرگیری جنگ را می‌بیند.
در شرایط کنونی ایران و در معادلات پیچیده جهان، بازگشت و حضور مقام‌رهبری ارزش افزوده‌ای جدی برای قدرت ملی و انسجام ملی خواهد بود. چراکه در این معادله پیچیده با نیروهای متعارض داخلی و پروژه‌های گسترده بیرونی، حضور نهاد و جایگاهی که بتواند تصمیم آخر را بگیرد و با حمایت او مواجهه با بیرون (چه جنگ و چه مذاکره) صورت گیرد؛ ضرورتی عینی و بدیهی است. نقش و مسئولیت فرماندهی کل‌قوا همین است. فرماندهی ایرانیان برای بقا و ثبات و امنیت ایران...
وقتی خبر درگذشت بیژن اشتری رسید، سه تصویر از او به ذهنم آمد. به‌عنوان مخاطب، در طی نزدیک به سه دهه، خود را با سه بیژن اشتری متمایز و متفاوت، مواجه می‌بینم. سه بیژنی، که یادآور و متاثر از سه فضای سیاسی-اجتماعی است. فضای نخست، سال‌های ابتدایی دهه ۱۳۷۰ تا دوم‌خرداد؛ فضای دوم، دوران پس از شکست تجربه اصلاحات دوم‌خرداد و به‌ویژه پس از ۱۳۸۸ که نقد ریشه‌ای مبانی فکری-تجربی الگوهای انقلابی‌گرا سکه پررونق بازار بود و فضای سوم، عصر خالص‌سازی پس از ۱۴۰۰ و به‌ویژه اعتراضات ۱۴۰۱ که جامعه ایران و بالطبع، روشنفکران، نویسندگان و هنرمندان را به تضاد و دوقطبی دچار کرد.
مردادماه ۱۴۰۵ که برسد، ۳۰ سال است در این حرفه‌ام. نمی‌دانم چندم مرداد بود. پانزدهم. شاید هم هفدهم. ۱۷مردادماه را که می‌دانید؛ روز خبرنگار است. البته، سال ۱۳۷۵ در آن نمی‌دانم چندمین روز مرداد که من از پله‌های روزنامه «عصر» شیراز بالا می‌رفتم تا وارد این حرفه شوم، هنوز ۱۷مرداد روز خبرنگار نبود. آن روزها، هنوز روزی به‌نام‌مان نبود.
سفر چارلز سوم، پادشاه بریتانیا، به دعوت نخست‌وزیر جدید کانادا به این کشور و افتتاح پارلمان آن که اقدامی کم‌سابقه برای مقام سلطنت و بی‌سابقه برای مقام پادشاه بوده است، نشانه‌ای از نارضایتی نزدیک‌ترین متحد آمریکا از گفتارها، رفتارها و سیاست‌های یکجانبه ترامپ که یکی از شاهکارهای آن، معرفی کانادا به‌عنوان ایالت پنجاه‌ویکم آمریکاست.
نخل طلایی کن، می‌تواند جایزه‌ای برای ایران و ایرانیان (فارغ از هر گرایش و نگرش) باشد؛ اگر و تنها اگر، گفتار صریح و کوتاه پناهی شنیده شود و یک‌بار برای همیشه، استقلال و آزادی اهالی فرهنگ و هنر پاس داشته شود.
