هیچکس نمیداند چه سرنوشتی در انتظار مردم لبنان است، آنها فکر میکنند یا اسرائیل بهطور کامل به لبنان حمله میکند، یا حزبالله به اسرائیل حمله خواهد کرد، آنها تحلیل متفاوتی از وضعیت موجود ندارند، آواره‌ها فقط منتظرند جنگ متوقف شود. پیشبینیشان این است که این وضعیت خیلی طول نمیکشد.
محمدباقر تاجالدین جامعه‌شناس می‌گوید: این مسئله را در جامعه خودمان شاهدیم، البته مسئله دیگر اینکه وضعیت طبقه متوسط هم به‌تدریج از نظر اقتصادی و اجتماعی سقوط میکند. کارمند، معلم، نویسنده، پژوهشگر و حتی پزشکانی که حقوق معمولی دارند، در این پروسه، بخش زیادی از آنها به زیرخط فقر میروند یعنی از وضعیت قبلی خود خارج میشوند و به سمت طبقه پایین میروند و دچار این معضل میشوند.
روانپزشکان در دو روزی که گذشت دور هم جمع شدند تا از آنچه خودکشی بر سر ایرانیان می‌آورد، حرف بزنند؛ از آخرین آمارهای خودکشی در ایران، محرمانه شدن آمارها در این باره در وزارت بهداشت و تحویل ندادن آن به سازمان بهزیستی، افزایش خودکشی‌ها در بیمارستان‌های روانپزشکی، آمار سه‌برابری خودکشی در استان ایلام و... از نکاتی بود که در روز دوم همایش پیشگیری از خودکشی مطرح شد.
شمار امضاکنندگان کارزار درخواست لغو شروط ضمانت و مبلغ وثیقه برای تعهدنامه دوره دستیاری تا بعدازظهر روز گذشته به ۶ هزار و ۸۴۱ نفر رسید؛ آنها در این کارزار از خودکشی سیامک بهروان در زمستان سال گذشته گفته‌اند؛ پزشکی که رزیدنت روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بابل بود اما به دلیل نداشتن دو ضامن رسمی، نه شماره دانشجویی گرفت و نه حقوقی به او دادند. در نهایت هم به دلیل فشارهای بالا، دست به خودکشی زد.
آرش نصراصفهانی پژوهشگر حوزه مهاجرت در گفت‌وگو با هم‌میهن گفت: بدترین حالت این است که دولت سعی میکند شکاف خود با جامعه را از طریق سختگیرانهترین اقدامات علیه مهاجران اعمال کند، یعنی میخواهد به نارضایتی مردم توجه کند اما این کار را از طریق اقدامات ضربتی و تکرار آنچه در اواخر دهه ۷۰ رخ داد که برای اخراج این افراد وارد خانههایشان میشدند، اعمال میکند. اقدامات خشن در ارتباط با این افراد، تشدید شده و به نظر میرسد قرار است گامهای بزرگتری هم برداشته شود که به نظر من خطرناک است.
خانواده بیماران مبتلا به اسامای در حال مهاجرتاند. آنها خانه و زندگیشان را میفروشند، به دلالها و وکلای مهاجرتی میدهند و به کشورهایی مثل آلمان، اتریش، هلند، انگلستان و چند کشور اروپایی دیگر مهاجرت میکنند. البته مهاجرت که نه؛ آنها پناهنده میشوند و این آغاز مسیر سخت و پیچیده زندگی آنهاست: «کاش زودتر از ایران خارج شده بودم.»
«دانشآموزانی که از پایه ششم به هفتم میروند، حداقل از هر ۲۰ نفر، ۴ تا ۵ نفرشان به هیچعنوان سواد خواندن و نوشتن ندارند. خوابگاههای دانشآموزی یا تعطیل است یا کم است. سرویس مدرسه حذف شده.»(معلمی از سیستانوبلوچستان). افت تحصیلی، کم‌سوادی و ترک تحصیل را میانگین نمرات امتحان نهایی دانش‌آموزان نشان می‌دهد؛ شرایطی که به استناد گفته‌های معلمان در مناطق محروم، سرعت بیشتری گرفته و کشور را با موجی از بی‌سوادی مواجه خواهد کرد. وضعیت مالی و کیفیت آموزشی هم حرف اول را در این فاجعه می‌زند.
آرش نصراصفهانی جامعه‌شناس می‌گوید: هر افغانستانی در ایران باید یک پرونده فردی داشته باشد، درحالیکه از ابتدای ورود افغانستانیها به ایران، آنها به‌شکل پناهنده جمعی در نظر گرفته شدند؛ یعنی اعتقاد بر این بود که آنها پناهنده هستند و باید به کشور خودشان برگردند به‌همین‌دلیل هیچ وقت دولت حاضر به تشکیل پرونده برای این افراد نشد
مهاجرت پزشکان و پرستاران، خودکشی دستیاران پزشکی، بی‌پولی، شکست طرح‌ها، کمبود نیرو، بخش‌های غیرفعال مراکز درمانی، کمبود دارو، کمیاب‌شدن داروی بیماران خاص و سهم پایین از تولید ناخالص داخلی تنها بخشی از چالش‌های پیش‌روی گزینه پیشنهادی وزارت بهداشت دولت چهاردهم است؛ کسی که از میان چندین گزینه انتخاب شد و امروز قرار است به‌عنوان یکی از سه نفری باشد که به مجلس برای گرفتن رأی اعتماد معرفی شود.
جامعه به سمت فقر مطلق پیش می‌رود؛ فقری که به درآمد و امکانات و نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی گره خورده است.
