مارکو روبیو وزیر خارجۀ آمریکا به بیت‌المقدس سفر کرده است تا شماری از تحولات خاورمیانه از جمله حملۀ اسرائیل به نشست سران حماس در دوحه، آیندۀ نوارغزه و نوع واکنش دولت نتانیاهو به برنامۀ شماری از کشورهای اروپایی برای به رسمیت شناختن دولت مستقل فلسطینی را با سران اسرائیل به بحث بگذارد.
ای کاش خاتمی و همکارانش در آن برهه می‌توانستند مفهوم «مدینه‌النبی» را برای جامعه تبیین کنند و بخصوص گامی در جهت اجرای عملی آن بردارند.
آل‌احمد چندی است از خط مقدم حمله و نفرت‌بخشی از سیاسیون امروز کنار رفته است. دلیلش اشباع شدن حمله به او و رفتن به سراغ چهره‌های جدیدتری است که گرچه کارنامه‌ای عین کارنامۀ جلال ندارند اما در برخی حوزه‌ها کمی مشابه او می‌اندیشیده‌اند!
همایون شجریان از لغو کنسرت رایگان خود در میدان آزادی تهران خبر داده است. رسانه‌ها لغو برنامه را به شهرداری تهران نسبت داده‌اند.
در ابتدای پیروزی انقلاب زنده‌یاد دکتر ابراهیم یزدی چهرۀ رسانه‌ای برجسته‌ای داشت تا بدانجا که بسیاری او را طراح عموم برنامه‌های انقلابی به حساب می‌آوردند.
ظاهراً استرالیا به قصد ایجاد توازنی منفی بین روابطش با تهران و تل‌آویو، به اخراج سفیر ایران و تهدید به گنجاندن نام سپاه پاسداران در فهرست «گروه‌های تروریستی» اقدام کرده است، اما شاید ماجرا عمیق‌تر از این باشد.
از منظر استراتژیک بزرگترین خطای مرحوم مصدق اولویت بخشیدن به «ملی کردن صنعت نفت» با نوع تعریف خود و همکارانش از این مسئله و قدسیت بخشیدن به آن به عنوان امری حیثیتی و ناموسی و شرافتی بود! در آن برهۀ خاص تاریخی و با توجه به توازن قوای بین‌المللی، ملی کردن واقعی صنعت نفت ایران، امری آشکارا غیرممکن بود! هفت خواهران نفتی و دولت‌های متبوع آنها حتی به قیمت اشغال خاک ایران اجازۀ این کار را نمی‌دادند. اولویت بخشیدن به یک امر محال، بزرگترین خطای استراتژیک یک رهبر سیاسی است و متأسفانه دکتر مصدق مرتکب آن شد.
آیا رئیس‌جمهور روسیه در مذاکراتش با ترامپ روی مواضع رسمی کشورش در مورد جنگ اوکراین پافشاری کرده است؟ اگر چنین بود، ترامپ مذاکرات را شکست خورده اعلام می‌کرد و چه‌بسا آن را ناتمام می‌گذاشت. همین که ترامپ از توافق بر روی برخی مسائل خبر داده نشانگر آن است که پوتین از در انعطاف و سازش وارد شده است.
ریاست قوۀ قضائیه از عموم اصحاب رسانه درخواست کرده است که «حداقل ۵ نقد جدی را که به قوه قضائیه وارد می‌دانند، ترجیحاً با ذکر راه‌حل، به مرکز رسانه قوۀ قضائیه ارائه کنند.»
قوۀ قضائیه و سازمان زندان‌ها، می‌تواند ادعا کند که انتقال زندانیان سیاسی به زندان بزرگ تهران به دلیل حملۀ اسرائیل به زندان اوین، از روی ضرورت و اجبارِ شرایط بوده است. این ادعا قابل انکار نیست اما آیا دستگاه قضا به جای این انتقال سخت و طاقت‌فرسا، نمی‌توانست به زندانیان مرخصی دهد؟ قاعدتاً می‌توانست، اما نداد! چرا؟ با مرخصی آنها چه مشکل خاص سیاسی و امنیتی برای کشور پیش می‌آمد؟
