آیا شهروندان برای احقاق حقوق خود و یا رساندن اعتراض‌شان به گوش مسئولان امر حتماً باید اقدام به خودسوزی کنند که صدایشان شنیده شود؟ چرا مسئولان به مشکل مصادره‌های «ستاد اجرای فرمان امام» که صدای اعتراض بسیاری از شهروندان کشور را درآورده است به طور اصولی ورود نمی‌کنند؟ چه راز و رمزی پشت این بی‌تفاوتی است؟
بغرنجی‌های بحث مربوط به سلاح حزب‌الله، گویی به غایت و انتهای خود رسیده است. ادامه وضع کنونی به نظر ممکن نمی‌رسد و از انتخاب بین دو گزینه «توسل به جنگ» و یا «زمین گذاشتن سلاح» ظاهراً گریزی نیست.
قطعنامه ۲۸۰۳ حاصل ادغام پیشنهاد چند کشور عرب و مسلمان با پیش‌نویس دولت ترامپ است و از همین رو مخالفت حماس با آن، خطر رویارویی علنی این سازمان با هشت کشورِ مصر، عربستان، اردن، قطر، امارات، ترکیه، پاکستان و اندونزی را در پی دارد. بنابراین مخالفت حماس با اجرای قطعنامه بعید است ادامه یابد.
اکنون بعد از گذشت بیش از یک سال از تشکیل کابینه، ضعف و قوت هر کدام از وزیران آشکار شده است. برخی وزرا از ابتدا هم سابقه غیرقابل دفاعی داشتند و برخی دیگر هم توزرد از کار درآمدند. بنابراین ادامه حضور هر دو دسته در کابینه هیچ توجیهی ندارد. طبعاً می‌توان از آنها نام برد اما این موضوع منوط به تصمیم آقای پزشکیان برای ترمیم کابینه است. به هر حال، اکنون زمانِ ترمیم اساسی کابینه است.
مرجع تعیین و تشخیص اعضای نهاد صلح و سازش از اصل چنین نهادی مهمتر است. از این رو، اگر ترکیب نهاد صلح و سازش بخواهد چیزی شبیه هیئت منصفه مطبوعات باشد، واضح است که به جای حل مشکل، فقط بر حجم آماس کرده بوروکراسی کشور افزوده می‌شود.
واقعیت این است که بسیاری از افراد جامعه از این نوع رفتارها نه‌فقط رنجیده‌خاطر بلکه از درک آن هم درمانده می‌شوند. اینها درست همان کارهایی است که بخصوص در این شرایط باید به شدت از آن اجتناب شود. همانطور که پیش از این گفته شد، «شرایط خطیر و حساس» گفتار و رفتار بسیار سنجیده از سوی همگان به‌ویژه نهادهای حاکم دارد. هر رفتار نسنجیده فقط شرایط را حساس‌تر و مخاطره‌آمیزتر می‌کند و این هم به سود ایران و جامعه آن نیست.
در فضایی که نه سیاست روشنی وجود دارد و نه مشخص است که قدرت هر نهاد چیست و تا کجاست، چگونه می‌توان امر به تحکیم انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی‌سازی کرد؟ وقتی اغلب سیاست‌ها مبهم و دستگاه‌ها در تعلیق و بلاتکلیفی‌اند، طبیعی است که هر کس از ظن خود انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی‌سازی را تعریف کند!
روشن است که تعیین مجازات جایگزین برای اکثریت قریب به تمام قتل‌ها و همینطور دیگر جرائمی که حکم اعدام برای آنها در نظر گرفته شده است، راه بسیار ساده و همواری دارد. یک عده اما گویی آمار بالای اعدام در جامعه را نوعی امتیاز و فضیلت تلقی می‌کنند؛ به‌طوری‌که با هر توصیه به توقف یا کنترل ماشین اعدام چنان برمی‌آشوبند که انگار به قلمرو آنان تعدی شده است!
در هفته‌ای که به نام پلیس نام گرفته است، برای رفع مشکلات این نیرو و بازسازی احترام مردم به آن و به چشم آمدن خدمات، دو اقدام باید صورت گیرد؛ نخست، سازمان پلیس آموزش‌های لازم را برای دستیابی به مفهوم دقیق و صحیح «اقتدار» در دستور کار خود قرار دهد و دوم، وظایف پلیس به خدمات مدنی و ضروری مورد نیاز دائمی مردم یعنی همان رویۀ معمول در اکثر کشورهای جهان محدود و منحصر شود و اموری که به وجاهت و احترام پلیس نزد عموم مردم آسیب می‌زند از قلمرو وظایف آن حذف شود. با این دو اقدام بدون تردید سطح رضایت متقابل مردم و پلیس بسیار بهبود خواهد یافت.
نتانیاهو با پذیرش طرح صلح ترامپ و از دست دادن حمایت دو حزب فوق افراطی، همچنان به کار خود در مقام نخست‌وزیری ادامه خواهد داد و چه‌بسا پس از انتخابات پارلمانی سال آینده، شانس خود را به عنوان یکی از گزینه‌های تصدی نخست‌وزیری حفظ کند.
