دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا برای پایان دادن به جنگ بین روسیه و اوکراین خود را کاملاً مصمم نشان می‌دهد و از همین رو، در پی یک گفت‌وگوی تلفنی طولانی با ولادیمیر پوتین همتای روس خود، روند کار را با فرستادن هیئتی سه‌نفره به عربستان به منظور دیدار با مقام‌های روسی به سرعت آغاز کرده است.
سیاست‌های بین‌المللی ترامپ در بین کشورهای اروپایی و عربی نگرانی‌های جدی به وجود آورده است. همۀ این کشورها به دنبال راهی می‌گردند تا آسیب‌های رویکرد دولت ترامپ در برابر منافع خود را به حداقل برسانند اما بعید است به تنهایی کار خاصی از آنها ساخته باشد. اگر همۀ این کشورها بتوانند یک جبهۀ سیاسی نیرومند در برابر دولت آمریکا تشکیل دهند، امکان خنثی‌سازی بخشی از تهدیدهای ترامپ دور از دسترس نخواهد بود.
آتش‌بس ۴۲ روزه در نوارغزه، در میانۀ راه خود به صخره برخورده است. حماس با اعلام اینکه ارتش اسرائیل در سه هفتۀ گذشته، مفاد آتش‌بس را نقض کرده، از تعویق نامشخص تاریخ آزادی اسیران اسرائیلی خبر داده است.
دونالد ترامپ حکمرانی خودشیفته، تاجرمسلک، زرنگ و متهور است. ترکیب این ویژگی‌ها، کلام او را مغشوش و فهم دقیق برنامۀ او را دشوار می‌کند. او خود را قاطع و عجول نشان می‌دهد، اما در عمل، سیاستش گام به گام است.
ترامپ به‌زعم خود در پی تحقق «عصر طلایی صلح در خاورمیانه» است. همین رؤیا، برخی سران کشورهای عرب را امیدوار کرده است که او از طرحی پرده بردارد که راه تشکیل کشور مستقل فلسطینی را باز کند و زمینه‌ساز برقراری رابطۀ عادی عربستان و به تبع آن عموم کشورهای عرب و اغلب کشورهای اسلامی با اسرائیل شود.
رئیس‌جمهور آمریکا به میزان جمعیتی که لازم است نوارغزه را ترک کنند و یا سرنوشت این منطقه پس از بازسازی و به‌زعم او تبدیلش به جایی بهتر از موناکو اشاره‌ای نکرده است. آیا علاقه‌مند است که نوارغزه پس از بازسازی به فلسطینی‌ها واگذار شود یا اینکه با خالی کردن این منطقه از جمعیت، علایق بن‌گویر و اسموتریچ را به اجرا بگذارد.
در اوایل کارِ آقای پزشکیان، نشانه‌های خوبی از سطح قابل قبولی از اجماع و وفاق و همراهی با رئیس‌جمهور از جمله رأی اعتماد به تمام اعضای کابینه از طرف مجلس، بروز کرد، اما با گذشت زمان، این نشانه‌ها نه‌فقط کمرنگ شد بلکه امروزه ستیزه‌جویی علنی با دولت و نمایندگان آن از سوی برخی نیروهای درون حاکمیت، به وضعیتی بدتر از دور دوم ریاست‌جمهوری آقای روحانی رسیده است.
ظاهراً برخی از اعضای تیم سیاست خارجی ترامپ همچون جناح راست اسرائیل بر این تصورند که ویرانی‌های گسترده در نوار غزه و ضعف حماس و دولت خودگردان فلسطین، زمینه را برای تحمیل طرح تازه‌ای برای حل مسئلۀ فلسطین پدید آورده است.
کشف سیاسی یا شخصی بودن انگیزۀ ضارب هم بسیار مهم است. اگر انگیزۀ ترور سیاسی بوده باشد، علاوه بر چالشِ نحوۀ نفوذ او به دیوان عالی، جای این پرسش مطرح است که او چرا دو قاضی کم و بیش متفاوت را هدف قرار داده است؟
حزب‌الله مانع انتخاب عون به ریاست‌جمهوری نشد و حتی به او رأی داد. با این اقدام، آیا حزب‌الله عملاً پذیرفته است که نقش نظامی خود را به ارتش واگذارد و به صورت شریک سیاسی دولت جوزف عون عمل کند؟ از ظاهر امر اینطور برمی‌آید. اگر این برداشت صحیح باشد، جوزف عون رئیس‌جمهوری برای تمام لبنانی‌ها خواهد بود و کشورش را متحد و باثبات خواهد کرد.
