مرور عملکردها و رویکردهای جریان تندرو بهخصوص بعد از شکست انتخاباتی آخر خود و گذر از فضای پرتنش جنگ ١٢روزه، نشان میدهد که آنان از روند تحولات دچار غبن فاحش هستند و میدانند در فضای انسجام و اتحاد ملی بر سر اصول و امر ملی که از آن به «وحدت در عین کثرت» میتوان یاد کرد، این جریان چیزی برای عرضه ندارد و به هر نحوی از انحا میخواهد حرکت در مسیر اتحاد و انسجام ملی را مخدوش و امید به تغییر و تحول را ابتر کند.
رویه انتصابات جهتدار و منطبق بر معادلات خاص و پشتپرده و رابطهمدار، در این گلوگاههای نفتی و پتروشیمی کارتلهای اقتصادی رویه مسبوق به سابقهای بوده؛ اما نه در دولتی که شعارهای حق و عدالت و انصاف را بر پیشانینوشت خود حک دارد و بر «حرکت بر مدار عدالت علوی» پای میفشرده است. روند کلی انتصابات در این مواضع اگر نگوییم به قهقرا رفته، حداقل از روند و سیر قبلی خود، برونرفت و تغییر وضعیتی نداشته است.
با گذر از سالهای ابتدایی انقلاب و قوام یافتن شاکله حکمرانی، رقابت سیاسی میان کنشگران درونساختاری، سر و شکل تازهای به خود گرفت و برای دو دهه جناح چپ و راست در تعاریف سنتی با عناوین مختلف در برابر هم صفآرایی کردند و به رقابت پرداختند و هرکدام در برههای توانستند گوی سبقت را از رقیب بربایند.
طی چند روز گذشته نیز با فرارسیدن ١٨اکتبر و غروب رسمی برجام، بر حجم حملات و انتقادات خود افزودهاند؛ بهخصوص بعد از اظهارات عجیب وزیر امورخارجه روسیه و پاسخ ظریف به انتقادات این مقام روسی. در اینجا مروری گذرا بر محورهای این انتقادات و خلافگوییها و رفتار پارادوکسیکال این جریان در موضوع مکانیسم ماشه و انتقادات از ظریف و برجام خواهیم داشت.
با راه انداختن جنگ ایران و روسیه و تصرفات ارضی و انضمام بخشهای زیادی از خاک ایران به روسیه، بهعنوان اولین امپراتور روسیه جایگاه سیاسی خود را در جهان آن روزها بهعنوان ابرقدرت اروپایی تثبیت کرد و اهمیت راهبردی ایران نزد حکمرانان روس را هویدا ساخت.
نشست «شرمالشیخ» در مصر، سه غایب بزرگ داشت. نتانیاهو و اسرائیل، جنبش حماس و جمهوری اسلامی ایران، غایبان این اجلاس بینالمللی بودند.
سیاسیون چه از طیف منتقدان دولت چه متولیان امروز ساختار اجرایی کشور، هنوز در چنبره معادلات و مجادلات چند دهه گذشته سیر و سیاحت میکنند و به جای تمرکز بر وضعیت فعلی و تغییر رویکرد با عنایت به سیر تحولات سپریشده و تغییر نگرش و راهبرد نسبت به معضلات حکمرانی یا اسیر در بهانهگیری و آتوگیری از رقیب و مانور تبلیغاتی و پروپاگاندای سیاسی و جناحی هستند، یا آنکه در پی توجیه وضعیت و حفظ کرسی و صندلی خود و در این میان آنچه که مغفول میماند وضعیت مردم و برونرفت کشور از شرایط ناخوشایند کنونی است.
شرایط تازه، اقدامات و تمهیدات جدید را میطلبد و دیگر سیر در مسیر ابهام استراتژیک و صرف هزینههای بسیار و عدم انتفاع لازم، در توان و ظرفیت کنونی ما آنهم در مواجهه با دشمن غدار نیست.
هرچه هست به نظر نمیرسد این سخنرانی در بُعد سیاست خارجی حامل پیامی خاص و یا تغییر راهبرد و استراتژی بود، در عرصه داخلی هم البته سفر و سخنرانی رئیسجمهوری وقت، بازخورد و واکنشهای متفاوت و متناقضی در دو طیف منتقدان و حامیان دارد اما شاید برای اولین بار باشد که طیف منتقد رئیسجمهوری به استقبال و تشویق این سخنرانی و به تمجید از پزشکیان پرداخت.
پانزده سال پیش که شش قطعنامه متواتر شورای امنیت با اجماع جهانی علیه ایران، یکی بعد از دیگری به تصویب رسید، مناسبات و معادلات حاکم بر نظام بینالملل متفاوتتر از شرایط این روزهای حاکم بر جهان است.
