رمان «حریر غزاله» نوشته جوخه الحارثی، از همان صفحه‌های نخست ما را وارد جهانی می‌کند که در ظاهر آرام است، اما در لایه‌های زیرین‌اش موج‌های بی‌پایان جابه‌جایی، تبعید، عشق‌های خاموش و جست‌وجوی هویت جریان دارد.
کتاب «نگذار ببرندم، شارو»، نوشته زارا امیدی، یک داستانی است که در آن، دو نسل از بازماندگان یک فاجعه تاریخی با یکدیگر مواجه می‌شوند و نتیجه این مواجهه، ایجاد پرسش‌هایی است که همچون زخم‌های کهنه‌ای سر باز می‌کنند.
اصغر ایزدی‌جیران، استاد مردم‌شناسی دانشگاه تهران، توجه ویژه‌ای به مناطق حاشیه‌ای دارد و خود به دل میدان می‌رود و با ارائه توصیفی فربه از آنچه با روش مشاهده مشارکتی به‌دست می‌آورد، روایتی مردم‌نگارانه از وضعیت‌های مورد نظرش ارائه می‌دهد؛ آن هم به‌شکلی داستانی.
انقلاب مشروطه نقطه عطف مهمی در تاریخ معاصر ایران است؛ جنبشی که نه‌فقط سیاست، بلکه ساختار اجتماعی و فکری جامعه ایرانی را نیز دستخوش تغییر کرد.
جای تعجب نیست اگر بگوییم که نحوه زیست ما در جهان و تعریفی که از انسانیت ارائه می‌دهیم، ارتباط مستقیمی با نگرش ما نسبت به امید دارد.
آلیسون ویر در فوریه ۲۰۰۱، خانه خود در کالیفرنیا را ترک کرد تا به‌عنوان خبرنگاری مستقل به فلسطین برود و از نزدیک شاهد درگیرهای خاورمیانه باشد.
کتاب «آزادی و سرکوب»، مجموعه‌ای از مقالات برجسته و تأمل‌برانگیز سیمون وی، فیلسوف و متفکر سیاسی فرانسوی است که پس از مرگ او منتشر شد.
کتاب «چشم خدایگان: تاریخ اجتماعی هوش مصنوعی» نوشته متئو پاسکویینلی، فیلسوف و پژوهشگر ایتالیایی، به رابطه پیچیده میان فناوری‌های هوش مصنوعی و نظام سرمایه‌داری می‌پردازد.
کتاب «تاریخ فشرده اقتصاد» نوشته اندرو لی، سفری روشن و فشرده در تحولات و تفکرات اقتصادی است که در آن اقتصاد به‌عنوان داستانی انسانی و اجتماعی، نه مجموعه‌ای از فرمول‌ها و اعداد روایت می‌شود.
این موفقیت موقتی است، مگر اینکه کل نظام سیاسی کشور نیز به‌سمت شنیدن صداهای مختلف حاضر در جامعه حرکت کند، چون اعتماد به رسانه و نهادهای رسمی، بدون حضور و مشارکت واقعی مردم پایدار نخواهد ماند
