در سال‌های اخیر، یکی از نگران‌کننده‌ترین آمارهایی که درباره وضعیت روانی و اجتماعی دانش‌آموزان کشور منتشر شده، پاسخ آن‌ها به یک پرسش ساده بازمی‌گردد: «اگر مشکلی برایتان پیش بیاید، با چه کسی مشورت می‌کنید؟» پاسخی که ۶۶ درصد دانش‌آموزان به این سؤال دادند، تکان‌دهنده است: نه پدر و مادر، نه مشاور مدرسه و نه معلم یا مدیر؛ بلکه «دوستان و گروه همسالان».
در نظام آموزشی ایران، مدارس به دسته‌های متنوعی تقسیم می‌شوند که هر یک ویژگی‌ها، اهداف و سیاست‌گذاری‌های خاص خود را دارند. در این میان، مدارس خاص شامل مدارسی مثل تیزهوشان، نمونه دولتی، غیرانتفاعی، هیئت امنایی، شاهد و... جایگاه ویژه‌ای دارند.
من به جامعه آموزشی کشور و خانواده‌ها توصیه می‌کنم که باید این موضوع را به رسمیت بشناسیم: « تحصیل به هر قیمتی» سیاستی ویرانگر است. مدارس باید از مسیر صرفاً نمره‌محور فاصله بگیرند و جایی برای نفس کشیدن دانش‌آموزان بگذارند. آموزش مهارت‌های زندگی، گفت‌وگوی منظم مشاوران با دانش‌آموزان، و تربیت معلمانی که گوش شنوا داشته باشند، مدیرانی که باید از پس آزمون‌های لازم برای احراز صلاحیت حرفه‌ای برآمده باشند و... جز واجبات است.
