در اقلیم گمشده خرد و مصلحت در ایران معاصر، آنچه همیشه خطر اصلی بوده است و خواهد بود، نه دشمنان خارجیاند و نه دشمنیهای نابخردان داخلی؛ بلکه روزمرگیها و سرگرمیهایی است که ریزودرشت، ما را در حصار خود گرفتار میکند و وقتی چشم باز میکنیم، میبینیم عمر و سرمایه و همه آنچه را که برای آن جنگیدهایم، از دست دادهایم و سپس، حسرت این را میخوریم که ایکاش همان نقطه آغاز باقی مانده بودیم و اینهمه عقب نمیرفتیم.