سخن از ارکستر، سخن از نجات است. سخن از امکانی است که اگر بهکار بسته شود، میتواند جامعه را از ملال، از فرسودگی و از بیباوری برهاند و این رسالتی است که هم بر دوش نوازندگان است، هم بر دوش مدیران و هم بر دوش ما که شنوندهایم. ایران به اقتصاد، سیاست و دیپلماسی محتاج است و به شعر و موسیقی نیازمند.
هفتم شهریورماه، تاریخ موسیقی ایران آهنگسازی را از دست داد که در نوعِ خود یگانه بود. استاد «احمد پژمان» در عمرِ طولانی و پربارِ خود، آثاری ساخت که گذشته و سنت و حال و نوآوری را بههم پیوند و مرزهای موسیقی ایرانی را در قرن بیستم گسترش داد.
ردیف موسیقی دستگاهی ایران میراثی است که از قرن سیزدهم هجری تا امروز سینهبهسینه منتقل شده و ستون فقرات موسیقی ایرانی بهشمار میآید.
در نخستین سالهای پس از کودتای ۲۸ مرداد، حکومت بهدنبال نغمههایی سبک و بیخطر بود؛ صداهایی که بتوانند جامعهی زخمخورده و خشمگین را به غفلت و دلخوشیهای گذرا سرگرم کنند.
بررسی موسیقی سریالهای پلتفرمهای نمایش خانگی ایران، از نماوا و فیلیمو گرفته تا سرویسهای تازهتر، بهوضوح نشان میدهد که مجموعهای کوچک از آهنگسازان و خوانندگان، سهم عمدهای از پروژهها را به خود اختصاص دادهاند.
اهل فرنگ، نگارگری ایرانی را «Miniature» یا «هنر کوچک» مینامیدند، گویی این هنر را به مقامی حقیر و خرد تنزل داده بودند؛ اما قریبِ یکقرنِ پیش، مردی به دنیا آمد که با تبحری ویژه و نگاه ژرف خود، این هنر را از آن سایهسار کوچک بیرون کشید و به شکوه و بزرگی اصیلاش بازگرداند، جایگاهی والا و شایسته که همواره سزاوار آن بود.
در پی اعتراضهای گستردهی بینالمللی، اجرای والری گرگیف، رهبر سرشناس ارکستر روس، در جشنوارهای موسیقایی در جنوب ایتالیا لغو شد.
