اگر امروز برای مهار استفاده ابزاری از نهادهای نظارتی فکری نکنیم، فردا رقابت سالم تبدیل به استثنا میشود. نظارت لازم است، اما نظارتِ بیفیلتر و بیتشخیص انگیزه، سمّ اقتصاد است. بخش خصوصی اگر بهدنبال صیانت از آینده خودش است، باید از همینجا، همین حالا، وارد عمل شود.
صنعت داروسازی ایران نه بهخاطر کمبود دانش و نه بهخاطر نبود نیروی انسانی، بلکه بهخاطر جمع شدن چند خطای همزمان در حال زمینگیر شدن است. تحریم، کانال مالی را بسته؛ سیاست ارزی، هزینه را بالا برده؛ قیمتگذاری دستوری، انگیزه را گرفته؛ و تأخیر پرداختها، نفس تولیدکننده را بریده است. انتظار اینکه چنین صنعتی همچنان نقطه قوت استراتژیک بماند، بیشتر شبیه خودفریبی است.
تصمیم اخیر دولت درباره اصلاح قیمت بنزین، برخلاف بسیاری از پیشبینیها، هیچ موج اجتماعی خاصی ایجاد نکرد.
گفتنِ واقعیت، اگر با راهحل همراه نباشد، بهجای آگاهی، اضطراب میآورد. جامعهای که درگیر فشار اقتصادی، بیثباتی و ناامنی ذهنی است، از رئیسجمهورش انتظار دارد هنگام بیان خطر، مسیر نجات را هم نشان دهد. هشدار بدون برنامه، مثل گفتنِ خبرِ طوفان است بدون آنکه پناهگاهی در کار باشد.
طرح سهنرخی شدن گازوئیل در ایران، که ظاهراً در هفتههای اخیر تصویب شده است، یکی از جدیدترین اقدامات دولت برای مدیریت مصرف سوخت، کاهش قاچاق و بهینهسازی تخصیص یارانهها به شمار میرود.
تحریمهای اقتصادی اعمالشده بر ایران از سال۲۰۱۱، بهویژه در پی تشدید فشارهای بینالمللی، بهعنوان نوعی جنگ اقتصادی بدون نیاز به مخاصمه نظامی، اقتصاد، جامعه و سیاست ایران را با چالشهای عمیقی مواجه کردهاند. این تحریمها نهتنها روند توسعه اقتصادی کشور را مختل کردهاند، بلکه با تأثیرات چندوجهی خود، از کاهش رشد اقتصادی تا تضعیف حکمرانی، چرخهای خودتقویتشونده از مشکلات را ایجاد کردهاند.
تداوم این فضای نااطمینانی در ۱۲ ماه آینده، ایران را به کدام سو خواهد برد؟ پاسخ از منظر اقتصاد سیاسی، نگرانکننده است: انقباض بیشتر، تورم فزاینده، و بحرانی که میتواند پایههای اجتماعی و سیاسی را نیز به لرزه درآورد.
