پژوهشگر حقوق بین‌الملل آرش ملکی

حمایت از تولید آمریکایی؟/درباره محدودیت تردد دیپلمات‌های ایرانی در نیویورک

در شرایطی که چشم‌انداز مشخصی از تغییر در سیاست خارجی کشور وجود ندارد، سفرهای این‌چنین از باب هزینه و زمانی که از رئیس‌جمهور می‌گیرند قابل‌توجیه نخواهند بود.

بازگشت به خان نخست/درباره برجام، مکانیسم ماشه و چشم‌انداز آینده ایران

درحالی‌که مردم در دیگر نقاط جهان با اخبار نامزدی فوق‌ستاره موسیقی پاپ، و تاریخ عرضه گوشی آیفون سری ۱۷ سرگرم هستند، ایرانیان در یکی از حساس‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر عقب‌گردِ اختلاف هسته‌ای با غرب و موج سنگینِ تحریم‌های چندجانبه را به انتظار نشسته‌اند.

یک مرگ زنانه دیگر؟/ محکومیت شریفه محمدی در آیینه حقوق و جامعه

مدت‌هاست که جامعه ایرانی هر چند وقت یک بار با شنیدن خبر مرگ خشونت‌بارِ یک زن تجربه‌ای از بهت و ناراحتی جمعی را از سر می‌گذراند. تغییر وضعیت کنونی، دشوار اما دست‌یافتنی است. اعاده دادرسی در پرونده شریفه محمدی اقدامی کوچک اما بسیار اثرگذار خواهد بود که در چارچوب آن پیام بازنگری در جایگاه حقوقی زنان به جامعه القاء خواهد شد.

خواب آشفته ساواکی پیر/درباره محکومیت پرویز ثابتی

به نظر می‌رسد در پرتو احتمال بالای عدم تغییر ماهوی این رای، و با سرسختی که از ثابتی سراغ داریم، پرونده به دادگاه عالی ایالات متحده برود.

اپوزیسیون و توهّمِ گُذار/ درباره برنامه‌ای موسوم به«دفترچه دوران اضطرار»

هنگامی که اشتباهات محاسباتی نیروی اپوزیسیون از رهگذر خطاهای شناختی متعدد و نتایجی مغایر با آنچه به حواریون خود وعده داده بود برملا می‌شود، بخشی از اعتبار او نزد پایگاه اجتماعی زیر سوال رفته، و در توان و قوه شناختی او تشکیک می‌کنند.

نوبت آگاهی ملی/ ایرانیان در طوفان حوادث به کدام مسیر خواهند رفت؟

ایران ساخته نمی‌شود مگر با پذیرش جایگاه فعلی و تلاش خستگی‌ناپذیر برای رفع موانعی که در طول دهه‌ها در مسیر توسعه انباشته شده‌اند. اینکه آینده چه باشد محصول انتخاب ما و مسیری است که بر می‌گزینیم. برای استمرار بحران‌ها باید از نقش‌آفرینی اجتماعی کناره گرفت و همه چیز را به گردن دولت انداخت. اما برای حرکت در راه تغییر، گریزی نداریم جز بازشناسی خویشتن و تحقق یک آگاهی ملی.

سندنویسی اپوزیسیون/نگاهی به متون حقوقی پیشنهادی نیروهای سیاسی مخالف

یکی از مظاهر خودفریبی در نیروهای سیاسی اپوزیسیون تدوین اسنادی به منظور صیانت از حقوق اساسی شهروندان ایران در دورانی است که بدان «پساجمهوری اسلامی» می‌گویند؛ دورانی که در آن نظام سیاسی فعلی امکان اِعمال حاکمیت را از دست داده، و فرصت نقش‌آفرینی سیاسی برای این گروه‌ها فراهم می‌آید.