علوم سیاسی در جهان توسعهیافته، مسیری طولانی و پرفرازونشیب را پیموده است تا از زیر سایه سنگین «فلسفه اخلاق»، «تاریخ دیپلماتیک» و «حقوق عمومی» خارج شود و بهمثابه یک «علم» مستقل با روششناسی مشخص، ابزارهای کمی دقیق و کارکرد اجتماعی معین شناخته شود.
در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۲، در میانه یکی از دشوارترین و تاریکترین دورانهای اقتصادی تاریخ معاصر، یعنی «رکود بزرگ»، چارلز سی. ابتس تصویری را ثبت کرد که بعدها به یکی از نمادینترین عکسهای قرن بیستم و حتی تاریخ تبدیل شد.
در سپهر اندیشه سیاسی و مطالعات توسعه در ایران پس از جنگ، کمتر نامی به اندازه محمود سریعالقلم، استاد تمام دانشگاه شهید بهشتی، با کلیدواژگانی چون «عقلانیت»، «توسعهیافتگی»، «اصول ثابت»، «بینالمللی شدن» و «شخصیت ایرانی» گره خورده است.
پدیده «تصاحب فرهنگی» یا به تعبیر دقیقتر در این بافتار، «مصادره میراث تاریخی»، اکنون از سطح مناقشات آکادمیک فراتر رفته و به یکی از ارکان اصلی سیاست خارجی و فرآیندهای ملتسازی در کشورهای پیرامونی ایران بدل شده است.
در چشمانداز فرهنگی پر هیاهوی ما، که هرروز شاهد تولد و مرگ سریع «پدیدههای» زودگذر است، برخی داستانها نهتنها زنده میمانند، بلکه قدرتمندتر از گذشته بازمیگردند.
اکنون «جنگ برای توجه» دیگر بین مصرفکننده و صنعت رسانه نیست، بلکه نبردی است میان خود شرکتهای رسانهای، و مردم صرفاً به قلمرویی برای تصرف تبدیل شدهاند.
روشنفکر ایرانی به این نتیجه رسیده است که برای خروج از «انحطاط»، باید پیشفرضهای منفی درباره «استبداد شرقی» را که از سوی متفکران غربی (مانند مارکس و ویتفوگل) و شبهمتفکران شرقی (همایون کاتوزیان، یرواند آبراهامیان و امثالهم) بر تاریخ ایران تحمیلشده، خنثی کند. این تلاش برای بازیابی حق اندیشه سیاسی در سنت ایرانی، کوروش را به نقطه آغازین یک بحث پیچیده تبدیل میکند: اثبات وجود خرد سیاسی مستقل از استبداد محض در تاریخ ایران. این تمایز میان استفاده اجتماعی-نمادین از کوروش و استفاده نظری-بنیادین از او، همان چیزی است که سید جواد طباطبایی کوشید با تئوری «ایرانشهر» تبیین کند.
یک قرن از زادروز ایرج افشار میگذرد؛ پژوهشگری خستگیناپذیر که حیاتش را نذر کلمه مکتوب و نگهبانی از گنجینههای کاغذین این سرزمین کرد. او را بهحق «پدر کتابشناسی ایران» خواندهاند؛ عنوانی که فراتر از یک لقب، مهر تأییدی است بر نقشی که او در بازیابی، سازماندهی و نفسبخشیدن دوباره به هویت مکتوب ایرانی ایفا کرد.
بازیوارسازی، بهعنوان کاربرد عناصر طراحی بازی در زمینههای غیربازی، بهطور فزایندهای به ابزاری استراتژیک در روابط عمومی مدرن تبدیل شده است.
اینترنت بهمثابه یکی از زیرساختهای حیاتی قرن بیستویکم، نقشی کلیدی در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها ایفا میکند. بااینحال در ایران، کیفیت اینترنت بهدلیل چالشهای متعدد ازجمله سیاستهای محدودکننده و نظارت چندگانه، در وضعیت بحرانی قرار دارد.
