یادداشت آقای جواد لاریجانی در خبرگزاری فارس، یادداشت مفصلی است. کلیت صحبت‌های ایشان نکته جدیدی ندارد، فقط آمرانه‌تر است و گویی که تنها ایشان می‌دانند در این وضعیت مبهم چه باید کرد و نکرد.
ایرانی‌بودن جز به زبانش، به هموطن بودن با این آدم‌ها هم می‌ارزد. آدم‌هایی که همزمان به خود، به دیگری هم فکر می‌کنند.
تراژدی دهشتناک دختر اسلامشهر چنان پیش رفت که انگار آن دختر با همه ایران پیوندی دارد. یکی انگار دل‌نگران خواهرش بود یکی گویی فرزندش را گم کرده بود. چشم ایرانی دل‌نگران او بود تا اینکه آن خبر هول آمد و همه امیدها برای بازگشت الهه به ناامیدی تبدیل شد.
اینکه یادداشتی می‌نویسم و صفحه روزنامه‌ای را چیدمان می‌کنم یا مجله‌ای را مدیریت، انگار که دارم چیزی خلق می‌کنم. خلق می‌کنم پس هستم و این معنای زندگی امروز من است.
ما روزنامه‌نگاران هزار مصاحبه هم با این و آن کنیم و روزی صد مطلب هم بخوانیم باز خواندن مصاحبه‌ای از همکاران مزه‌ای دِگر دارد.
مایک لی، کارگردان برجسته بریتانیایی، با فیلم جدید خود «حقایق سخت» (Hard Truths) که در ژانویه ۲۰۲۵ در بریتانیا اکران شد، بار دیگر به سینمای اجتماعی و روان‌شناختی بازگشته است.
حال جسمی مازیار میری خوب نیست. مرد همیشه محترم و مودب سینمای ایران، با بیماری سختی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
اختلاف نظر میان دو نهاد دولتی، بانک مرکزی و وزارت ارتباطات بر سر رگولاتوری رمزارزها یک محیط آزمایشی برای بسیاری از موضوعات کلان کشور می‌تواند باشد.
مسکوب جایی در روزها از راه می‌گوید: «ولی دوستی با حسن [کامشاد] خاصیت دیگری دارد. چنان عمیق است که انگار از عمر پنجاه‌ساله‌اش قدیمی‌تر است. انگار ریشه در تاریخ دارد. به زمان‌های دورِ گذشته، به سال‌های درازِ پیش از تولدِ ما برمی‌گردد.» حالا جسم هر دو در خاک خفته است، نمی‌دانم روحشان کجاست، ولی دیگر هر دو یکجا هستند، هرچند آنجا، هیچ‌کجا باشد.
تصاویری که از تجمع مردم معترض به جنایت‌های رژیم اسرائیل در جلوی دانشگاه تهران منتشر شده است، انگار کلاژی رویایی از ایرانی است که باید باشد. هم در فرم چنین است و هم در محتوا.
