جامعه مدنی ایران در تکاپو برای پیدا کردن راه‌هایی برای همبستگی در روزهای پس از جنگ، حرکتی مدنی را به راه انداخته که صدایشان هم‌بسته‌تر شود و دستان‌شان به‌هم فشرده‌تر. آنها در روزهای پس از آتش‌بس، فریاد همبستگی سر می‌دهند و آنچه را که به گفته خودشان، بیشتر می‌شنوند، بی‌توجهی است.
جنگ که تمام شد، بسیاری از مردم در تلاش برای حرکت به سمت یک زندگی معمولی، به سر کارهایشان برگشتند. اما برخی در این میان، طعم بیکاری و اخراج را چشیدند و روزگار پس از جنگ برایشان اضطراب‌آورتر از پیش شد. ۱۲ نفر از کارمندان مجموعه باغ کتاب هم با چنین اخراج‌های ناگفته و نانوشته‌ای مواجه شدند.
جنگ که شروع شد، اپلیکیشن‌های مکان‌یاب بدل به نقشه‌هایی شدند برای گم‌شدن. اپلیکیشن‌های تاکسی اینترنتی از کار افتاد. راننده در شهرری بود و درخواست مسافری از ونک را قبول می‌کرد درحالی‌که روی نقشه، موقعیت مکانی راننده در خیابان شیراز بود.
جنگ در روزهای پایانی ماه شروع شد و کسب‌وکاری که برای ۱۲ روز نتواند دوام بیاورد در همه مدت فعالیت‌اش، چه کار کرده است؟ پس در هشت‌سال جنگ کسب‌وکارها چطور زنده ماندند و ادامه دادند؟
«م»، در پاسدارخانه زندان اوین، مثل هرروز سر شیفت بود که ترکش موشک‌ها به زیر گلویش رسید. نای او را شکافت، زبانش پاره شد، فک‌اش شکست، از دهانش لخته‌های خون بیرون آمد و چندین ترکش هم میان دست‌اش خانه ساختند. آمبولانس را برای بردن یکی از سرداران ارشدی که به‌شدت مصدوم شده بود، فراخواندند، سردار پیدا نشد، سرباز را به جایش به بیمارستان بردند.
«آتش‌بس نه یک وضعیت نظامی و سیاسی که به‌نوعی بلاتکلیفی روانشناختی و وجودی است.» این جمله را محمود مقدسی، روانشناس بالینی می‌گوید. شبیه‌ترین تعریف به چیزی که این روزها خانواده آویشن تجربه می‌کنند.
ناهید خداکرمی، رئیس انجمن علمی مامایی ایران به «هم‌میهن» می‌گوید، بارداری بیماری نیست اما نیازمند مراقبت‌های ویژه است: «کافی‌است مادران علائم خطر را بدانند و از استرس و اضطراب دور بمانند. آنها در هر شهری می‌توانند به ماما، پزشک و مرکز بهداشت دسترسی داشته باشند و مراجعه کنند.»
یکشنبه ۲۵ خردادماه بود که خانه بر سرشان آوار شد. خانه‌ای در خیابان پنجم خیابان صابونچی.
هر شب ساکنان چند محله در تهران، ساک‌هایشان را در ماشین می‌اندازند و رهسپار جایی خارج از شهر می‌شوند.
زندگی عادی یک بدیل پرطرفدار در جنبش ۱۴۰۱ بود. جامعه به این دلیل که در گذشته فرصت اندیشیدن به بدیل را نداشته، حس و تخیلات خامی را مطرح می‌کند که در جامعه ایران یکدست نیست. تخیلاتی که در کردستان درباره نظم بدیل وجود دارد، شباهتی به آنچه در بلوچستان که به اعتراضات پیوسته بود، ندارد و ممکن است شباهتی با مناطق مرکزنشین هم نداشته باشد
