گویی در ظاهر امر، زنان نمایش «امان» بر گرد یک سفره نشسته و بنابر ضرورتی نامکشوف، برای یکدیگر درددل میکنند و تمنای همدلی دارند. اما هرچه به پیش میرویم این واقعیت تلخ و عریان، بیشتر عیان میشود که شوربختانه در این مکان برزخی، با تمام تقلاهای بشری، خبری از همبستگی زنانه نیست و تکگویی هذیانوار این زنان چادرپوش، بیشوکم نشانهای است از بدنهایی منفرد که از سر استیصال، مشغول به روایت کردن سرگذشت غمبارشان برای همه و هیچکس هستند.