هرکسی که تعبیر «انتقاد سازنده» را ابداع کرد قالتاقی بود که هم میخواست از توبره نوش جان کند، هم از آخور. هم میخواست ادای آزادگی و قلندری دربیاورد، هم میخواست محبوب قلب اهل قدرت باشد. انتقاد اگر رادیکال و بنیانکن نباشد بیشتر به شوخی شبیه است. رعایت انصاف و عدل و داد البته چیز دیگری است و ربطی به این تعبیرِ «مردرندانه» ندارد.