«آتش‌بس نه یک وضعیت نظامی و سیاسی که به‌نوعی بلاتکلیفی روانشناختی و وجودی است.» این جمله را محمود مقدسی، روانشناس بالینی می‌گوید. شبیه‌ترین تعریف به چیزی که این روزها خانواده آویشن تجربه می‌کنند.
ناهید خداکرمی، رئیس انجمن علمی مامایی ایران به «هم‌میهن» می‌گوید، بارداری بیماری نیست اما نیازمند مراقبت‌های ویژه است: «کافی‌است مادران علائم خطر را بدانند و از استرس و اضطراب دور بمانند. آنها در هر شهری می‌توانند به ماما، پزشک و مرکز بهداشت دسترسی داشته باشند و مراجعه کنند.»
یکشنبه ۲۵ خردادماه بود که خانه بر سرشان آوار شد. خانه‌ای در خیابان پنجم خیابان صابونچی.
هر شب ساکنان چند محله در تهران، ساک‌هایشان را در ماشین می‌اندازند و رهسپار جایی خارج از شهر می‌شوند.
زندگی عادی یک بدیل پرطرفدار در جنبش ۱۴۰۱ بود. جامعه به این دلیل که در گذشته فرصت اندیشیدن به بدیل را نداشته، حس و تخیلات خامی را مطرح می‌کند که در جامعه ایران یکدست نیست. تخیلاتی که در کردستان درباره نظم بدیل وجود دارد، شباهتی به آنچه در بلوچستان که به اعتراضات پیوسته بود، ندارد و ممکن است شباهتی با مناطق مرکزنشین هم نداشته باشد
در اصفهان، دانشآموزان نابینا تنها تا کلاس ششم مدرسه ویژه نابینایان دارند
افزایش هزینههای سلامت موجب تشخیص دیرهنگام بیماریها و رها کردن درمان شده است
حدود ۲۳ میلیون نفر در فضاهایی زندگی می‌کنند که می‌توان آنها را «تله‌های فضایی فقر شهری» نامید
بررسیهای «هم‌میهن» نشان میدهد از آبانماه ۱۴۰۲ تا ۱۸ اردیبهشتماه امسال ۱۴ دانشآموز در حوادث سرویس یا اتوبوس مدرسه جان باخته‌اند
انتخاب فرزندآوری به یکی از بزرگترین چالش‌های مردم و حاکمیت بدل شده است. بعضی زنان طبقه متوسط شهری دوست دارند مادر شدن را تجربه کنند اما مشکلات اقتصادی و ناامنی‌های اجتماعی سبب می‌شود فرزندآوری برایشان هوسی باشد که نباید به سمت آن بروند.
