به صورت پیش‌فرض گفت‌وگو امری پذیرفته‌شده و مفید تلقی می‌شود. به طور قطع منافعی هم دارد. ولی باید سطح انتظارات از گفت‌وگو را روشن کرد. گفت‌وگوهایی که ظرفیت توافقات مهم دارند، مستلزم پذیرش پیش‌فرض‌هایی روشن است که اگر آن پیش‌فرض‌ها از سوی طرفین پذیرفته نشود، اثرات گفت‌وگو کم‌دامنه و غیرمهم خواهد شد و چه‌بسا با شکست مواجه شود.
در حالی که فرصت‌ها هر لحظه در حال از دست رفتن است. آقای عراقچی حتی به برداشت‌های عمومی جامعه از مواضع خود نیز کم‌توجهی می‌کنند.
همکاران محترم سرویس اجتماعی روزنامه از بنده خواستند که به مناسبت روز خبرنگار درباره عملکرد خبرنگاران در جنگ ۱۲ روزه یادداشتی بنویسم.
باید سیاست الزام به یکپارچگی جامعه و مردم و در نتیجه جرم شناختن هر گونه تفاوت و تنوع را کنار گذاشت. جرم رفتاری است که قاطبه مردم و نه فقط حکومت آن را محکوم کنند.
حدود شش‌ماه پیش خبر رفع حصر از آقای کروبی جدی شد؛ ولی برخی ملاحظات پیش آمد که در عمل این رفع حصر محقق نشد تا اینکه بالاخره روز گذشته اعلام گردید که حصر آقای کروبی برداشته شده است و امیدوارم هرچه زودتر نیز حصر آقای موسوی و سرکار خانم رهنورد نیز به پایان برسد.
پرسش این است که اگر بپذیریم که جنگ هم نخواهد شد، حالا با ادامه وضع موجود باید چکار کنیم؟ مسئله نبودن جنگ نیست، مسئله فقدان صلح و آرامش است. فراموش نکنیم حتی اگر خیال‌مان از خارج راحت شود که نمی‌شود، مشکل داخل را چه کار خواهید کرد؟
آقای پزشکیان چهارشنبه ۱۷بهمن در دیدار از وزارت راه و شهرسازی نکاتی را گفتند که لازم است نقد شود، چون این خطر وجود دارد که پس از این نیز شاهد تکرار مکرر این‌‌گونه سخنان باشیم.
گرچه اغلب نهادهای جامعه به‌طور نسبی دچار ضعف و ناکارآمدی شده‌اند، ولی صداوسیما در قعر این مجموعه قرار دارد. علت اصلی نیز به غلبه رویکرد روایت‌محوری و محدود بودن تعداد مخاطبان اصلی آن برمی‌گردد.
مهمترین مشکل سیاستمداران ایرانی حصر خانگی و فیزیکی نیست. همه آنان خود را در «گذشته» زندانی کرده‌اند. نوعی حصر خودخواسته.
